Η
Ηπειρωτική Εστία Θεσσαλονίκης
τίμησε
την 105η Επέτειο Απελευθέρωσης των
Ιωαννίνων
Γράφει η Αθηνά Τοτοκώτση ΓΓ ΔΣ ΗΕΘ
Τελετάρχης των εκδηλώσεων
Από το 1940 και μέχρι σήμερα, οι εκάστοτε διοικήσεις με τη συνδρομή των μελών της Ηπειρωτικής Εστίας Θεσσαλονίκης και με την καθημερινή δημιουργική παρουσία επί 55 χρόνια του ευεργέτη της ΗΕΘ αλησμόνητου Βασίλη Γκέλη ,προσπάθησαν ώστε η Εστία, με την εθνικοκοινωνική δράση της να αποτελέσει το προκεχωρημένο φυλάκιο της Ηπειρωτικής διασποράς στον χώρο της Μακεδονίας.
για την
Απελευθέρωση των Ιωαννίνων
Του Ταξιάρχου Κωστάκογλου Σωτηρίου
Δκτή 34 Μ/Κ Ταξιαρχίας
(Ηπειρωτική Εστία 11 Φεβ 2018)
Προσφώνηση
Καταρχήν θα ήθελα να σας μεταφέρω τους χαιρετισμούς του Δκτου Γ΄ΣΣ κ. Μπίκου Δημ, ο οποίος λόγω άλλης υποχρέωσης δε μπόρεσε να παραβρεθεί στη σημερινή γιορτή.
Θα ήθελα επίσης να σας ευχαριστήσω για την πρόσκληση του ιστορικού σωματείου σας να έχω τη μεγάλη τιμή να εκφωνήσω τον πανηγυρικό λόγο της απελευθέρωσης των Ιωαννίνων ενός εκ των σημαντικότερων ιστορικών γεγονότων του πολέμου 1912-1913, η οποία απελευθέρωση, έγινε με ενθουσιασμό δεκτή από τους απανταχού Έλληνες αλλά και του φιλέλληνες μιας και η πόλη των Ιωαννίνων ήταν η πόλη των γραμμάτων και η « μήτηρ πάσης μαθήσεως».
Ο αγώνας για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων υπήρξε η σημαντικότερη στρατιωτική αντιπαράθεση μεταξύ Ελλάδας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στο μέτωπο της Ηπείρου, κατά τη διάρκεια του Α' Βαλκανικού Πολέμου (5 Οκτ 1912 - 18 Μαι 1913). Η πολεμική αναμέτρηση για την κατάληψη της πρωτεύουσας της Ηπείρου κράτησε σχεδόν τρεις μήνες, από τις 29 Νοε 1912 έως τις 21 Φεβ 1913, οπότε οι οθωμανικές δυνάμεις παραδόθηκαν στον διάδοχο Κωνσταντίνο, που ηγείτο των ελληνικών όπλων.
Θα μου επιτρέψετε να προσεγγίσω το θέμα του λόγου μου αφήνοντάς με να μείνω εκούσια παγιδευμένος στον συναρπαστικό ρου των χρονικών.
Με το ξέσπασμα λοιπόν του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου, τα ελληνικά στρατεύματα, που είχαν συγκεντρωθεί στην περιοχή της Άρτας υπό τον αντιστράτηγο Κωνσταντίνο Σαπουντζάκη, κράτησαν αρχικά αμυντική στάση, με στόχο να εξασφαλίσουν τη μεθόριο. Οι ελληνικές δυνάμεις στο μέγεθος μεραρχίας υπολείπονταν των οθωμανικών δυνάμεων, που διέθεταν για την υπεράσπιση της περιοχής δύο μεραρχίες υπό την διοίκηση του Εσάτ Πασά (1862-1952), ενός Οθωμανού στρατηγού που είχε γεννηθεί στα Ιωάννινα. Το σχέδιο προέβλεπε ότι μετά την ολοκλήρωση των επιχειρήσεων στη Μακεδονία, θα ελευθερώνονταν στρατεύματα για την ανάληψη επιθετικής πρωτοβουλίας στην Ήπειρο.
Από τις 6 Οκτ 1912 κιόλας άρχισαν οι αψιμαχίες. Γρήγορα, ο ελληνικός στρατός ανέλαβε επιθετική πρωτοβουλία και τις επόμενες ημέρες κατέλαβε τη Φιλιππιάδα (12 Οκτωβρίου) και την Πρέβεζα (21 Οκτωβρίου). Στη συνέχεια κινήθηκε προς την πεδιάδα των Ιωαννίνων, όπου είχε συγκεντρωθεί ο κύριος όγκος των τουρκικών δυνάμεων, που εν τω μεταξύ είχε ενισχυθεί με νέες δυνάμεις από την περιοχή του Μοναστηρίου. Έτσι, εξαιτίας αυτού του γεγονότος, αλλά και των δυσμενών καιρικών συνθηκών, η προέλαση του ελληνικού στρατού ανακόπηκε.
Η κατάληψη των Ιωαννίνων φάνταζε δύσκολή υπόθεση, καθότι ο ελληνικός στρατός έπρεπε να εκπορθήσει τα οχυρά του Μπιζανίου, διοικητής των οποίων ήταν ο αδελφός του Εσάτ Πασά, Βεχήπ Μπέης. Ο ορεινός όγκος του Μπιζανίου, 10 χλμ νότια των Ιωαννίνων δεσπόζει της οδού Ιωαννίνων – Άρτας και της πεδιάδας της πόλης. Αποτελούσε εξαιρετικά ισχυρή αμυντική τοποθεσία, στην οποία είχαν κατασκευαστεί οχυρωματικά έργα υπό την επίβλεψη του Γερμανού Στρατηγού Κόλμαν Φον Ντερ Γκόλτς υπεύθυνου για τον εκσυγχρονισμό και αναδιοργάνωση του τουρκικού στρατού.
Η κυβέρνηση Βενιζέλου επιζητούσε τη γρήγορη απελευθέρωση της Ηπείρου, πριν από τη σύναψη συνθήκης ειρήνης μεταξύ των εμπολέμων στη Συνδιάσκεψη του Λονδίνου, που βρισκόταν σε εξέλιξη. Έτσι, ο στρατός της Ηπείρου ενισχύθηκε με μία ακόμη μεραρχία από τη Θεσσαλονίκη και υπό την ηγεσία του αντιστράτηγου Κωνσταντίνου Σαπουντζάκη ανέλαβε την πρώτη σημαντική επιθετική ενέργεια κατά των οχυρών του Μπιζανίου στις 28 Νοε 1912, όπου σκοτώθηκε ο μεγάλος έλληνας ποιητής Λορέντζος Μαβίλης. Ο συμπατριώτης του Ιθακιώτης δημοσιογράφος και λογοτέχνης Νικόλαος Καρβούνης έγραψε « ο Λαυρεύντιος Μαβίλλης εις την γραμμήν των ακροβολιστών του Λοχου του είχε δεχτεί δύο τραύματα. Το δεύτερον ήτο θανάσιμον.»Η επιθετική αυτή ενέργεια απέτυχε, προκαλώντας μεγάλη ανησυχία στην ελληνική κυβέρνηση.
Στις 8 Δεκεμβρίου 1912 αποφασίστηκε η αποστολή δύο ακόμη μεραρχιών στην περιοχή, ενώ την επομένη ο διάδοχος Κωνσταντίνος με τηλεγράφημά του προς την πολιτική ηγεσία έθετε θέμα αντικατάστασης του αντιστράτηγου Σαπουντζάκη. Το ίδιο βράδυ, το Υπουργικό Συμβούλιο αποφάσισε να αναθέσει την ηγεσία του Στρατού της Ηπείρου στον Κωνσταντίνο, ο οποίος παρά τις αρχικές αντιρρήσεις του δέχτηκε. Στις 3 Ιαν 1913 η σχετική διαταγή έφθασε στο Στρατηγείο Ηπείρου, η οποία περιλάμβανε και τη ρητή απαγόρευση προς τον στρατό της Ηπείρου να ενεργήσει οποιαδήποτε επιθετική ενέργεια πριν από την άφιξη του Κωνσταντίνου.
Ένα απρόοπτο γεγονός άλλαξε τη φορά των πραγμάτων. Ένα αυτοκίνητο με δύο άνδρες αυτομόλησε προς τις τουρκικές γραμμές. Ο Σαπουντζάκης, που ήθελε να αποκαταστήσει το στρατιωτικό του γόητρο, εξέφρασε τους φόβους του προς το Υπουργείο Στρατιωτικών ότι οι επιβάτες του αυτοκινήτου θα πρόδιδαν στους Τούρκους τη διάταξη των ελληνικών δυνάμεων και διατύπωσε τη γνώμη ότι μία αιφνιδιαστική επίθεση πριν από την άφιξη του διαδόχου θα απέφερε ουσιαστικά αποτελέσματα. Το αίτημά του έγινε δεκτό από το επιτελείο και η νέα επίθεση κατά των οχυρών του Μπιζανίου ξεκίνησε το πρωί της 7ης Ιανουαρίου 1913. Οι αμυνόμενοι κατόρθωσαν να αποκρούσουν και αυτή την επίθεση, προκαλώντας απώλειες στους Έλληνες επιτιθέμενους.
Το απόγευμα της 10ης Ιανουαρίου 1913 έφθασε στο μέτωπο ο Κωνσταντίνος, ο οποίος μετά την ενημέρωσή του από τον αντιστράτηγο Σαπουντζάκη, έδωσε εντολή την επόμενη ημέρα για κατάπαυση του πυρός. Ο νέος αρχηγός βρήκε αποδεκατισμένο τον στρατό, όχι τόσο από τις απώλειες στη μάχη, όσο από τα επακόλουθα του σκληρού χειμώνα (ψύξεις, κρυοπαγήματα) και της υπερκόπωσης των ανδρών. Οι μάχιμοι από 40.000 είχαν περιοριστεί στις 28.000 άνδρες, δύναμη μικρή για τον Κωνσταντίνο, προκειμένου να επιχειρήσει την τρίτη επίθεση για την κατάληψη του Μπιζανίου, που θα σήμαινε και την απελευθέρωση των Ιωαννίνων.
Στις 30 Ιανουαρίου ο Κωνσταντίνος ζήτησε ενισχύσεις, αλλά ο Βενιζέλος που επισκέφθηκε το μέτωπο απέρριψε το αίτημα του, καθώς δεν μπορούσαν να διατεθούν μονάδες από τη Μακεδονία. Το σχέδιο που εκπόνησε ο Κωνσταντίνος και οι επιτελείς του για την εκπόρθηση του Μπιζανίου προέβλεπε την εκδήλωση της κύριας επίθεσης στις 20 Φεβρουαρίου 1913. Νωρίτερα, στις 17 Ιανουαρίου, με επιστολή του προς τον Εσάτ Πασά του είχε ζητήσει την παράδοση των Ιωαννίνων για λόγους ανθρωπιστικούς, μιας και η Τουρκία είχε ουσιαστικά χάσει τον πόλεμο. Η απάντηση του Τούρκου διοικητή ήταν αρνητική.
Στις 19 Φεβρουαρίου 1913, την παραμονή της γενικής επίθεσης, ο Κωνσταντίνος με κάποιες ενισχύσεις της τελευταίας στιγμής, διέθετε 41.000 ετοιμοπόλεμους άνδρες και 105 κανόνια, τα οποία άρχισαν να βάλουν με επιτυχία κατά των τουρκικών θέσεων στο Μπιζάνι. Ο Εσάτ Πασάς παρέταξε 35.000 στρατιώτες, άγνωστο αριθμό ατάκτων και 162 κανόνια. Η γενική ελληνική επίθεση εκδηλώθηκε τις πρωινές ώρες της 20ης Φεβρουαρίου και μέχρι τις πρώτες βραδινές ώρες της ίδιας ημέρας τα ελληνικά στρατεύματα με εφ’ όπλου λόγχη και μάχες εκ του συστάδην είχαν φθάσει στις παρυφές των Ιωαννίνων, στον Άγιο Ιωάννη. Καθοριστική συμβολή στην εξέλιξη αυτή είχε το 9ο Τάγμα του 1ου Συντάγματος Ευζώνων υπό τον ταγματάρχη Ιωάννη Βελισσαρίου, που υπερκέρασε τις τουρκικές δυνάμεις και βρέθηκε στα μετόπισθεν του εχθρού. Οι εύζωνες φρόντισαν να καταστρέψουν τα τηλεφωνικά δίκτυα, διακόπτοντας την επικοινωνία της τουρκικής διοίκησης με τον στρατό της, που παρέμενε αποκομμένος, αλλά άθικτος στο Μπιζάνι.
Η παράδοση ήταν πλέον μονόδρομος για τον Εσάτ Πασά. Στις 11 το βράδυ της 20ης Φεβρουαρίου έφθασε στις προφυλακές του 9ου Τάγματος Ευζώνων ένα αυτοκίνητο, στο οποίο επέβαιναν ο επίσκοπος Δωδώνης και οι τούρκοι αξιωματικοί, υπολοχαγός Ρεούφ και ανθυπολοχαγός Ταλαάτ. Έφεραν μαζί τους επιστολή, που υπογραφόταν από τους προξένους στα Ιωάννινα της Ρωσίας, Αυστρο-Ουγγαρίας, Γαλλίας και Ρουμανίας και περιείχε πρόταση του Εσάτ Πασά προς τον Κωνσταντίνο για άμεση και χωρίς όρους παράδοση των Ιωαννίνων και του Μπιζανίου.
Στις 2 π.μ. της 21ης Φεβρουαρίου 1913 οι τρεις απεσταλμένοι, συνοδευόμενοι από τον ταγματάρχη Βελισσαρίου, έφθασαν στο στρατηγείο της 2ας Μεραρχίας. Εκεί περίμεναν την άφιξη ενός αυτοκινήτου, που τους οδήγησε στις 4:30 π.μ. στο χάνι του Εμίν Αγά, όπου έδρευε το ελληνικό στρατηγείο. Ο Κωνσταντίνος συμφώνησε με το περιεχόμενο της επιστολής και στις 5:30 το πρωί δόθηκε εντολή κατάπαυσης του πυρός σε όλες τις μονάδες. Στη διήμερη μάχη για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων ο ελληνικός στρατός είχε 264 νεκρούς και τραυματίες μεταξύ των οποίων ο ολυμπιονίκης Κωνσταντίνος Τσικλητήρας. Οι απώλειες για τους Τούρκους ήταν 2.800 νεκροί και τραυματίες και 8.600 αιχμάλωτοι.
Το πρωί της 22ας Φεβρουαρίου 1913 οι πρώτες μονάδες του ελληνικού στρατού παρέλασαν στην πόλη υπό τις επευφημίες των κατοίκων. Τα Ιωάννινα, μετά από 483 χρόνια τουρκικής σκλαβιάς, ήταν και πάλι ελεύθερα ελληνικά.
Θα δανειστώ ένα απόσπασμα της Guy Santeplreure “la ville assiege” που περιγράφει πως υποδέχτηκαν οι κάτοικοι της πόλης την είδηση της απελευθέρωσης. « ..Γελούσαν, ‘εκλαιγαν, φιλιόνταν, νέοι και γέροι, πλούσιοι και φτωχοί. Με παραφορα, με λυγμούς στη φωνή, με παραλήρημα ή με έκσταση φώναζαν : ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ, ΖΗΤΩ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟς ΣΤΡΑΤΟΣ, ΖΗΤΩ Ο ΠΡΙΓΚΙΨ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ..!!! Και η απέραντη βουή των ζήτω μπερδευόταν ζωντανή, ευτχής, υπέροχη , με τις αέρινες νότες των καμπανών που χτυπούσαν σε όλη την πόλη και που ήταν σαν να ξεκοκκιζουν το φως μέσα στο διάφανο και απαλό αέρα.»
Το χαρμόσυνο άγγελμα για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων έγινε αμέσως γνωστό στην Αθήνα, σκορπώντας φρενίτιδα ενθουσιασμού.
Η απελευθέρωση των Ιωαννίνων, πέρα από την εξουδετέρωση κάθε σοβαρής τουρκικής απειλής στην Ήπειρο και την κυρίευση σημαντικού πολεμικού υλικού, είχε επίδραση στο ελληνικό γόητρο, το οποίο μετά την επιτυχία αυτή εξυψώθηκε διεθνώς. Οι επιχειρήσεις στο Μπιζάνι σήμαναν ουσιαστικά και τη λήξη του Α' Βαλκανικού Πολέμου στο στρατιωτικό πεδίο. Τις επόμενες ημέρες ο ελληνικός στρατός κινήθηκε βορειότερα και ως τις 5 Μαρτίου 1913 είχε απελευθερώσει τη Βόρειο Ήπειρο.
Τα 100 και πλέον χρόνια που μεσολάβησαν από την απελευθέρωση των Ιωαννίνων, η πόλη αλλά και η ευρύτερη περιοχή της Ηπείρου έζησε πρόοδο, επιτυχίες, ανάπτυξη αλλά και καταστροφές, παρούσα σε όλες τις δύσκολες περιόδους της σύγχρονης ιστορίας μας με κορυφαία ιστορικά γεγονότα την εποποιία του 40, το δράμα του εμφυλίου, τη μαζική μετανάστευση τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό καθώς και την τωρινή κρίση με τα επακόλουθα της που προκλήθηκε από το χρέος της πατρίδας μας.
«Χρέος» …απεχθής λέξη που σκλαβώνει λαούς και συνειδήσεις σε όλο τον κόσμο. Η ελληνική όμως γλώσσα μητέρα όλων των γλωσσών του δυτικού κόσμου επιφυλάσσει και άλλη ερμηνεία για την τρομερή αυτή λέξη όταν τη συνδέει με την Πατρίδα, το Έθνος, την Ελλάδα. Αυτό το χρέος είναι διαφορετικό. Ήταν ανέκαθεν ο οδηγός και η φλόγα που πύρωνε το νου και έκαιγε τις καρδιές όλων όσων έδωσαν το αίμα και τη ζωή τους για την ελευθερία της ΕΛΛΑΔΑΣ στα τόσες χιλιάδες χρόνια ιστορίας, είτε αυτοί ήταν Σπαρτιάτες, Αθηναίοι, Μακεδόνες ή Κρητικοί και έπεφταν στα πεδία των αναρίθμητων μαχών.
ΧΡΕΟΣ για όλους εμάς , κι εδώ θα δανειστώ ένα κομμάτι της ομιλίας του Κώστα Βλάχου (πρόεδρου της Εταιρείας Ηπειρωτικών Μελετών), είναι να απομνημονεύουμε και να μνημονεύουμε ιστορικά γεγονότα και ανθρώπινες πράξεις παραδειγματικού και μνημειώδους χαρακτήρα, να διατηρούμε μνήμες, που ενέχουν τη δύναμη να σηματοδοτούν και να διαμορφώνουν το δημόσιο βίο, και στις τυχόν καιρικές περιστάσεις, όπως αυτές που ζούμε, προβάλλοντας παραδείγματα έμπρακτου πατριωτισμού, να ενισχύουμε το φρόνημα και την αποσταμένη ελπίδα ότι το αύριο ''έσεται άμεινον'', όπως είπε η Θεά ΑΘΗΝΑ στους ΈΛΛΗΝΕΣ που πολιορκούσαν την ΤΡΟΙΑ, «να έχετε θάρρος ίσως αύριο να είναι καλύτερα».
Από το 1940 και μέχρι σήμερα, οι εκάστοτε διοικήσεις με τη συνδρομή των μελών της Ηπειρωτικής Εστίας Θεσσαλονίκης και με την καθημερινή δημιουργική παρουσία επί 55 χρόνια του ευεργέτη της ΗΕΘ αλησμόνητου Βασίλη Γκέλη ,προσπάθησαν ώστε η Εστία, με την εθνικοκοινωνική δράση της να αποτελέσει το προκεχωρημένο φυλάκιο της Ηπειρωτικής διασποράς στον χώρο της Μακεδονίας.
Την Κυριακή 21/1/2018 η Ηπειρωτική Εστία Θεσσαλονίκης συμμετείχε στο συλλαλητήριο όπου αντήχησε στο Άγαλμα του Μακεδονοηπειρώτη Στρατηλάτη Μεγάλου Αλεξάνδρου η φωνή του λαού '' Η Μακεδονία είναι Ελληνική'', το αυτονόητο που δεν είναι δεδομένο για πολλούς συμπατριώτες μας.
Για να μη φτάσουμε σε λίγα χρόνια να φωνάζουμε '' Η Ήπειρος είναι Ελληνική'' είναι αναγκαίο περισσότερο από ποτέ να εξακολουθήσουμε να τιμούμε τους ηρωικώς πεσόντες στους εθνικούς αγώνες για την Απελευθέρωση των ελληνικών πόλεων και να σηκώσουμε ψηλά το ανάστημα μας αισθανόμενοι ότι εκπληρώνουμε το χρέος τιμής προς όσους μας χάρισαν αυτή την πατρίδα που αγαπάμε και υπηρετούμε ο καθένας από το δικό του μετερίζι.
Τα συγκινητικά λόγια του χαιρετισμού του φίλου της ΗΕΘ Γιάννη Σαρίδη Βουλευτή Α΄ Θεσσαλονίκης , απεικονίζουν το πνεύμα των τριών εκδηλώσεων που διοργάνωσε όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος η Ηπειρωτικής Εστία Θεσσαλονίκης:
''Οι φίλες
και οι φίλοι της Ηπειρωτικής Εστίας
έχουν κάθε λόγο να είναι περήφανοι και
να γιορτάζουν σήμερα! Η απελευθέρωση
των Ιωαννίνων, έπειτα από 480 χρόνια
τουρκικής σκλαβιάς και ο τρόπος με τον
οποίο επετεύχθη αυτή το πρωινό της 22ας
Φεβρουαρίου του 1913 συνεχίζουν να
αποτελούν πηγή έμπνευσης και βάση
εξαγωγής χρήσιμων ιστορικών συμπερασμάτων.
Κυριότερο εξ αυτών -κατά τη γνώμη μου-
είναι η διαπίστωση πως τίποτα δεν
χαρίστηκε ποτέ στον Ελληνισμό. Η Ελευθερία
των Ελλήνων έχει κοστίσει σε προγονικό
αίμα και είναι βγαλμένη από ιερά κόκκαλα.
Χαιρετίζω την εκδήλωση μνήμης και
εορτασμού για αυτή την τόσο σημαντική
για την Πατρίδα μας ιστορική στιγμή και
εκφράζω τα θερμά συγχαρητήρια μου στην
Ηπειρωτική Εστία για την ανεκτίμητης
αξίας συνδρομή της στην διατήρηση της
συλλογικής μνήμης εκείνων των ιστορικών
στοιχείων που διαμόρφωσαν την ψυχή του
Ελληνισμού''.
Ο εκπρόσωπος
του Παναγιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης
κ.κ. Άνθιμου , Πανοσιολογιώτατος Αμβρόσιος
Ματσάς Προϊστάμενος του Ιερού Ναού της
Παναγούδας μετά την τέλεση με βυζαντινή
μεγαλοπρέπεια της Δοξολογίας , απηύθηνε
τις πατρικές ευχές, την ευλογία και τα
συγχαρητήρια προς την Ηπειρωτική Εστία
Θεσσαλονίκης για το εθνικοκοινωνικό
έργο που επιτελεί στην Μακεδονία.
Ακολούθως
και εν πομπή με το λάβαρο το οποίο έφερε η Δέσποινα
Καλόσογλου με την παραδοσιακή ηπειρωτική
φορεσιά, και τα δάφνινα στεφάνια, οι
προσκεκλημμένοι διασχίζοντας το
Γαλεριανό Αυτοκρατορικό Συγκρότημα
μετέβησαν στο Άγαλμα της Ηπειρώτισσας
του 1940 στην συμβολή των οδών Παύλου Μελά
και Δημητρίου Γούναρη , όπου έγινε η
κατάθεση των δάφνινων στεφάνων .
Αισθήματα
χαράς και υπερηφανείας ένοιωσαν οι
παριστάμενοι γιατί για πρώτη φορά
κατατέθηκαν δάφνινα στεφάνια από τον
Γενικό Πρόξενο της Κυπριακής Δημοκρατίας
στη Θεσσαλονίκη κ. Σπύρο Μιλτιάδη στον
οποίο εκφράστηκαν και τα συγχαρητήρια
για την επανεκλογή του κ. Γιώργου
Αναστασιάδη ως Προέδρου της Κυπριακής
Δημοκρατίας , και από τον Στρατηγό
Διοικητή του Γ΄ Σώματος Στρατού / NRDC-GR
Δημητρίου Μπίκου δια
χειρός του Ταξιάρχου της 34ης ΜΚ ΤΑΞΙΑΣ
Κωστάκογλου Σωτηρίου. Το στεφάνι της
Ηπειρωτικής Εστίας Θεσσαλονίκης
κατέθεσε ο Αντιπρόεδρος του ΔΣ κ. Παύλος
Σμύρης. Τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή και
εψάλη ο Εθνικός Ύμνος με παράλληλη παύση
της κυκλοφορίας των αυτοκινήτων.
Οι
εορταστικές εκδηλώσεις ολοκληρώθηκαν
στην αίθουσα τελετών της ΗΕΘ επί της
παραλιακής Λεωφόρου Νίκης .
Μετά τον
χαιρετισμό του προέδρου του ΔΣ της ΗΕΘ
Πρωτοπρεσβύτερου π. Μηνά Βασάκου
ακολούθησε η ομιλία του Διοικητή της
34ης Μηχανοκίνητης Ταξιαρχίας Ταξιάρχου
Κωστάκογλου Σωτηρίου , ο οποίος
αναπτύσσοντας άψογα και εμπεριστατωμένα
με πυκνό, κατανοητό λόγο το θέμα : '' Η
Απελευθέρωση των Ιωαννίνων '' συγκίνησε
και κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον του
πολυπληθούς επίλεκτου ακροατηρίου ,
αποσπώντας τις καλύτερες κριτικές. Οι
ευχαριστίες και τα συγχαρητήρια
εκφράστηκαν στον ομιλητή δια χειραψίας
.
Η
απαγγελία του ποιήματος του Σουρή '' Τα
πήραμε τα Γιάννενα '' από τον δικηγόρο,
π. Δημοτικό Σύμβουλο ,ιεροψάλτη και καλό
φίλο της Εστίας Θωμά Ακριβόπουλο , τόνισε
ακόμα περισσότερο το πανηγυρικό πνεύμα
της ημέρας.
Οι
Ερυθροσταυρίτισσες
με επικεφαλής την
σταθερή φίλη της ΗΕΘ κα Ευγενία Πετρίδου
φορώντας την τιμημένη στολή του ΕΕΣ
ήταν και στη σημερινή επέτειο άξιες
εκπρόσωποι του μεγαλύτερου Εθελοντικού
Οργανισμού παγκοσμίως. Δέχθηκαν τα
συγχαρητήρια και τις ευχαριστίες για
τους ισχυρούς δεσμούς της συνεργασίας
που έχουν επανέλθει επί προεδρίας του dr. Αντώνιου Αυγερινού στον
ΕΕΣ Ελλάδος και της ΓΓ ΔΣ ΕΕΣ Θεσσαλονίκης κας
Ιωακειμίδου - Παλιούρα Αικατερίνης
ανάμεσα στον ΕΕΣ και την ΗΕΘ μετά την
εποχή που πρόεδρος και αντιπρόεδρος
του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού Τμ.Θεσσαλονίκης ήταν οι αείμνηστοι Καθηγητής
Περικλής Βιζουκίδης και Στρατηγός
Αθανάσιος Χρυσοχόου, αντίστοιχα πρόεδρος και αντιπρόεδρος της Ηπειρωτικής Εστίας Θεσσαλονίκης .
Και η
συμβολή και η υποστήριξη του Αρχηγού
Γενικού Επιτελείου Στρατού Στρατηγού
Αλκιβιάδη Στεφανή καθώς και του Στρατηγού
Διοικητή του Γ΄ΣΣ/NRDC-GR
Δημητρίου Μπίκου προς
την Ηπειρωτική Εστία Θεσσαλονίκης είναι άξια συγχαρητηρίων.
Το Διοικητικό Συμβούλιο της Ηπειρωτικής Εστίας Θεσσαλονίκης εκφράζει τις θερμές και ειλικρινείς ευχαριστίες του προς τους συμπατριώτες που παρά την βροχή ,την χαμηλή θερμοκρασία και με τις ιώσεις σε έξαρση, τίμησαν με την παρουσία τους τον τριπλό εορτασμό, όπως και
ο εκπρόσωπος του Παναγιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ.κ. Άνθιμου , Πανοσιολογιώτατος Αμβρόσιος Ματσάς Προϊστάμενος του Ιερού Ναού της Παναγούδας
ο Γενικός Πρόξενος της Κυπριακής Δημοκρατίας στη Θεσσαλονίκη Σπύρος Μιλτιάδης
ο εκπρόσωπος της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Θεσσαλονίκης συμπατριώτης Αστυνομικός Διευθυντής Κώστας Δούβαλης
ο βουλευτής Α΄ Θεσσαλονίκης Κώστας Γκιουλέκας
ο π.υπουργός Γιώργος Ορφανός
ο Δημοτικός Σύμβουλος Δήμου Θεσσαλονίκης συμπατριώτης Κώστας Ζέρβας
π π.Περιφερειάρχης Παναγιώτης Ψωμιάδης
ο πολιτευτής -τ.ΓΓ Δημοσίων Έργων Στράτος Σιμόπουλος
η πολιτευτής Θεσσαλονίκης Άννα Ευθυμίου
η πολιτευτής Θεσπρωτίας Ειρήνη Μπάλλα-Μπότσαρη
ο πρόεδρος της ΣΦΕΒΑ Θεσσαλονίκης Φιλόθεος Κεμεντζετζίδης ο οποίος μετέφερε τις ευχές και την πατρική ευλογία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως ,Πωγωνιανής και Κονίτσης κ.κ. Ανδρέα
ο πρόεδρος του Συλλόγου Απογόνων Μακεδονομάχων ''Ο Παύλος Μελάς'' Μιχάλης Παπανούσης
ο ταμίας της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Θρακικών Σωματείων Αχιλλέας Παπαντίνας
η πρόεδρος του Συλλόγου Βλάχων Κορυτσάς Έλντα Κότσα
ο προεδρεύων του Συλλόγου Απανταχού Σουλιωτών Δημήτρης Μπότσαρης
οι στρατηγοί ε.α. Βάκας Χριστόφορος, Βλαχοπάνος, Θεόδωρος, Αντωνίου Παύλος, Πανταζής Ελευθέριος
οι δημοσιογράφοι Λένα Τακατσόγλου και Δήμητρα Ρετσινά
οι στρατηγοί ε.α. Βάκας Χριστόφορος, Βλαχοπάνος, Θεόδωρος, Αντωνίου Παύλος, Πανταζής Ελευθέριος
οι δημοσιογράφοι Λένα Τακατσόγλου και Δήμητρα Ρετσινά
κλιμάκια Κονιτσιωτών, Αρτινών , Ιωαννιτών και Κορυτσαίων
Το Διοικητικό Συμβούλιο της Ηπειρωτικής Εστίας Θεσσαλονίκης εκφράζει τις θερμές και ειλικρινείς ευχαριστίες του προς τους επίσημους προσκεκλημμένους καθώς και προς τους συμπατριώτες που παρά την βροχή ,την χαμηλή θερμοκρασία και με τις ιώσεις σε έξαρση τόνισαν με την παρουσία τους ότι τα φλάμπουρα θα παραμείνουν ψηλά.
==========================================================================
Πανηγυρικός
Λόγοςγια την
Απελευθέρωση των Ιωαννίνων
Του Ταξιάρχου Κωστάκογλου Σωτηρίου
Δκτή 34 Μ/Κ Ταξιαρχίας
(Ηπειρωτική Εστία 11 Φεβ 2018)
Προσφώνηση
Καταρχήν θα ήθελα να σας μεταφέρω τους χαιρετισμούς του Δκτου Γ΄ΣΣ κ. Μπίκου Δημ, ο οποίος λόγω άλλης υποχρέωσης δε μπόρεσε να παραβρεθεί στη σημερινή γιορτή.
Θα ήθελα επίσης να σας ευχαριστήσω για την πρόσκληση του ιστορικού σωματείου σας να έχω τη μεγάλη τιμή να εκφωνήσω τον πανηγυρικό λόγο της απελευθέρωσης των Ιωαννίνων ενός εκ των σημαντικότερων ιστορικών γεγονότων του πολέμου 1912-1913, η οποία απελευθέρωση, έγινε με ενθουσιασμό δεκτή από τους απανταχού Έλληνες αλλά και του φιλέλληνες μιας και η πόλη των Ιωαννίνων ήταν η πόλη των γραμμάτων και η « μήτηρ πάσης μαθήσεως».
Ο αγώνας για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων υπήρξε η σημαντικότερη στρατιωτική αντιπαράθεση μεταξύ Ελλάδας και Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στο μέτωπο της Ηπείρου, κατά τη διάρκεια του Α' Βαλκανικού Πολέμου (5 Οκτ 1912 - 18 Μαι 1913). Η πολεμική αναμέτρηση για την κατάληψη της πρωτεύουσας της Ηπείρου κράτησε σχεδόν τρεις μήνες, από τις 29 Νοε 1912 έως τις 21 Φεβ 1913, οπότε οι οθωμανικές δυνάμεις παραδόθηκαν στον διάδοχο Κωνσταντίνο, που ηγείτο των ελληνικών όπλων.
Θα μου επιτρέψετε να προσεγγίσω το θέμα του λόγου μου αφήνοντάς με να μείνω εκούσια παγιδευμένος στον συναρπαστικό ρου των χρονικών.
Με το ξέσπασμα λοιπόν του Α΄ Βαλκανικού Πολέμου, τα ελληνικά στρατεύματα, που είχαν συγκεντρωθεί στην περιοχή της Άρτας υπό τον αντιστράτηγο Κωνσταντίνο Σαπουντζάκη, κράτησαν αρχικά αμυντική στάση, με στόχο να εξασφαλίσουν τη μεθόριο. Οι ελληνικές δυνάμεις στο μέγεθος μεραρχίας υπολείπονταν των οθωμανικών δυνάμεων, που διέθεταν για την υπεράσπιση της περιοχής δύο μεραρχίες υπό την διοίκηση του Εσάτ Πασά (1862-1952), ενός Οθωμανού στρατηγού που είχε γεννηθεί στα Ιωάννινα. Το σχέδιο προέβλεπε ότι μετά την ολοκλήρωση των επιχειρήσεων στη Μακεδονία, θα ελευθερώνονταν στρατεύματα για την ανάληψη επιθετικής πρωτοβουλίας στην Ήπειρο.
Από τις 6 Οκτ 1912 κιόλας άρχισαν οι αψιμαχίες. Γρήγορα, ο ελληνικός στρατός ανέλαβε επιθετική πρωτοβουλία και τις επόμενες ημέρες κατέλαβε τη Φιλιππιάδα (12 Οκτωβρίου) και την Πρέβεζα (21 Οκτωβρίου). Στη συνέχεια κινήθηκε προς την πεδιάδα των Ιωαννίνων, όπου είχε συγκεντρωθεί ο κύριος όγκος των τουρκικών δυνάμεων, που εν τω μεταξύ είχε ενισχυθεί με νέες δυνάμεις από την περιοχή του Μοναστηρίου. Έτσι, εξαιτίας αυτού του γεγονότος, αλλά και των δυσμενών καιρικών συνθηκών, η προέλαση του ελληνικού στρατού ανακόπηκε.
Η κατάληψη των Ιωαννίνων φάνταζε δύσκολή υπόθεση, καθότι ο ελληνικός στρατός έπρεπε να εκπορθήσει τα οχυρά του Μπιζανίου, διοικητής των οποίων ήταν ο αδελφός του Εσάτ Πασά, Βεχήπ Μπέης. Ο ορεινός όγκος του Μπιζανίου, 10 χλμ νότια των Ιωαννίνων δεσπόζει της οδού Ιωαννίνων – Άρτας και της πεδιάδας της πόλης. Αποτελούσε εξαιρετικά ισχυρή αμυντική τοποθεσία, στην οποία είχαν κατασκευαστεί οχυρωματικά έργα υπό την επίβλεψη του Γερμανού Στρατηγού Κόλμαν Φον Ντερ Γκόλτς υπεύθυνου για τον εκσυγχρονισμό και αναδιοργάνωση του τουρκικού στρατού.
Η κυβέρνηση Βενιζέλου επιζητούσε τη γρήγορη απελευθέρωση της Ηπείρου, πριν από τη σύναψη συνθήκης ειρήνης μεταξύ των εμπολέμων στη Συνδιάσκεψη του Λονδίνου, που βρισκόταν σε εξέλιξη. Έτσι, ο στρατός της Ηπείρου ενισχύθηκε με μία ακόμη μεραρχία από τη Θεσσαλονίκη και υπό την ηγεσία του αντιστράτηγου Κωνσταντίνου Σαπουντζάκη ανέλαβε την πρώτη σημαντική επιθετική ενέργεια κατά των οχυρών του Μπιζανίου στις 28 Νοε 1912, όπου σκοτώθηκε ο μεγάλος έλληνας ποιητής Λορέντζος Μαβίλης. Ο συμπατριώτης του Ιθακιώτης δημοσιογράφος και λογοτέχνης Νικόλαος Καρβούνης έγραψε « ο Λαυρεύντιος Μαβίλλης εις την γραμμήν των ακροβολιστών του Λοχου του είχε δεχτεί δύο τραύματα. Το δεύτερον ήτο θανάσιμον.»Η επιθετική αυτή ενέργεια απέτυχε, προκαλώντας μεγάλη ανησυχία στην ελληνική κυβέρνηση.
Στις 8 Δεκεμβρίου 1912 αποφασίστηκε η αποστολή δύο ακόμη μεραρχιών στην περιοχή, ενώ την επομένη ο διάδοχος Κωνσταντίνος με τηλεγράφημά του προς την πολιτική ηγεσία έθετε θέμα αντικατάστασης του αντιστράτηγου Σαπουντζάκη. Το ίδιο βράδυ, το Υπουργικό Συμβούλιο αποφάσισε να αναθέσει την ηγεσία του Στρατού της Ηπείρου στον Κωνσταντίνο, ο οποίος παρά τις αρχικές αντιρρήσεις του δέχτηκε. Στις 3 Ιαν 1913 η σχετική διαταγή έφθασε στο Στρατηγείο Ηπείρου, η οποία περιλάμβανε και τη ρητή απαγόρευση προς τον στρατό της Ηπείρου να ενεργήσει οποιαδήποτε επιθετική ενέργεια πριν από την άφιξη του Κωνσταντίνου.
Ένα απρόοπτο γεγονός άλλαξε τη φορά των πραγμάτων. Ένα αυτοκίνητο με δύο άνδρες αυτομόλησε προς τις τουρκικές γραμμές. Ο Σαπουντζάκης, που ήθελε να αποκαταστήσει το στρατιωτικό του γόητρο, εξέφρασε τους φόβους του προς το Υπουργείο Στρατιωτικών ότι οι επιβάτες του αυτοκινήτου θα πρόδιδαν στους Τούρκους τη διάταξη των ελληνικών δυνάμεων και διατύπωσε τη γνώμη ότι μία αιφνιδιαστική επίθεση πριν από την άφιξη του διαδόχου θα απέφερε ουσιαστικά αποτελέσματα. Το αίτημά του έγινε δεκτό από το επιτελείο και η νέα επίθεση κατά των οχυρών του Μπιζανίου ξεκίνησε το πρωί της 7ης Ιανουαρίου 1913. Οι αμυνόμενοι κατόρθωσαν να αποκρούσουν και αυτή την επίθεση, προκαλώντας απώλειες στους Έλληνες επιτιθέμενους.
Το απόγευμα της 10ης Ιανουαρίου 1913 έφθασε στο μέτωπο ο Κωνσταντίνος, ο οποίος μετά την ενημέρωσή του από τον αντιστράτηγο Σαπουντζάκη, έδωσε εντολή την επόμενη ημέρα για κατάπαυση του πυρός. Ο νέος αρχηγός βρήκε αποδεκατισμένο τον στρατό, όχι τόσο από τις απώλειες στη μάχη, όσο από τα επακόλουθα του σκληρού χειμώνα (ψύξεις, κρυοπαγήματα) και της υπερκόπωσης των ανδρών. Οι μάχιμοι από 40.000 είχαν περιοριστεί στις 28.000 άνδρες, δύναμη μικρή για τον Κωνσταντίνο, προκειμένου να επιχειρήσει την τρίτη επίθεση για την κατάληψη του Μπιζανίου, που θα σήμαινε και την απελευθέρωση των Ιωαννίνων.
Στις 30 Ιανουαρίου ο Κωνσταντίνος ζήτησε ενισχύσεις, αλλά ο Βενιζέλος που επισκέφθηκε το μέτωπο απέρριψε το αίτημα του, καθώς δεν μπορούσαν να διατεθούν μονάδες από τη Μακεδονία. Το σχέδιο που εκπόνησε ο Κωνσταντίνος και οι επιτελείς του για την εκπόρθηση του Μπιζανίου προέβλεπε την εκδήλωση της κύριας επίθεσης στις 20 Φεβρουαρίου 1913. Νωρίτερα, στις 17 Ιανουαρίου, με επιστολή του προς τον Εσάτ Πασά του είχε ζητήσει την παράδοση των Ιωαννίνων για λόγους ανθρωπιστικούς, μιας και η Τουρκία είχε ουσιαστικά χάσει τον πόλεμο. Η απάντηση του Τούρκου διοικητή ήταν αρνητική.
Στις 19 Φεβρουαρίου 1913, την παραμονή της γενικής επίθεσης, ο Κωνσταντίνος με κάποιες ενισχύσεις της τελευταίας στιγμής, διέθετε 41.000 ετοιμοπόλεμους άνδρες και 105 κανόνια, τα οποία άρχισαν να βάλουν με επιτυχία κατά των τουρκικών θέσεων στο Μπιζάνι. Ο Εσάτ Πασάς παρέταξε 35.000 στρατιώτες, άγνωστο αριθμό ατάκτων και 162 κανόνια. Η γενική ελληνική επίθεση εκδηλώθηκε τις πρωινές ώρες της 20ης Φεβρουαρίου και μέχρι τις πρώτες βραδινές ώρες της ίδιας ημέρας τα ελληνικά στρατεύματα με εφ’ όπλου λόγχη και μάχες εκ του συστάδην είχαν φθάσει στις παρυφές των Ιωαννίνων, στον Άγιο Ιωάννη. Καθοριστική συμβολή στην εξέλιξη αυτή είχε το 9ο Τάγμα του 1ου Συντάγματος Ευζώνων υπό τον ταγματάρχη Ιωάννη Βελισσαρίου, που υπερκέρασε τις τουρκικές δυνάμεις και βρέθηκε στα μετόπισθεν του εχθρού. Οι εύζωνες φρόντισαν να καταστρέψουν τα τηλεφωνικά δίκτυα, διακόπτοντας την επικοινωνία της τουρκικής διοίκησης με τον στρατό της, που παρέμενε αποκομμένος, αλλά άθικτος στο Μπιζάνι.
Η παράδοση ήταν πλέον μονόδρομος για τον Εσάτ Πασά. Στις 11 το βράδυ της 20ης Φεβρουαρίου έφθασε στις προφυλακές του 9ου Τάγματος Ευζώνων ένα αυτοκίνητο, στο οποίο επέβαιναν ο επίσκοπος Δωδώνης και οι τούρκοι αξιωματικοί, υπολοχαγός Ρεούφ και ανθυπολοχαγός Ταλαάτ. Έφεραν μαζί τους επιστολή, που υπογραφόταν από τους προξένους στα Ιωάννινα της Ρωσίας, Αυστρο-Ουγγαρίας, Γαλλίας και Ρουμανίας και περιείχε πρόταση του Εσάτ Πασά προς τον Κωνσταντίνο για άμεση και χωρίς όρους παράδοση των Ιωαννίνων και του Μπιζανίου.
Στις 2 π.μ. της 21ης Φεβρουαρίου 1913 οι τρεις απεσταλμένοι, συνοδευόμενοι από τον ταγματάρχη Βελισσαρίου, έφθασαν στο στρατηγείο της 2ας Μεραρχίας. Εκεί περίμεναν την άφιξη ενός αυτοκινήτου, που τους οδήγησε στις 4:30 π.μ. στο χάνι του Εμίν Αγά, όπου έδρευε το ελληνικό στρατηγείο. Ο Κωνσταντίνος συμφώνησε με το περιεχόμενο της επιστολής και στις 5:30 το πρωί δόθηκε εντολή κατάπαυσης του πυρός σε όλες τις μονάδες. Στη διήμερη μάχη για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων ο ελληνικός στρατός είχε 264 νεκρούς και τραυματίες μεταξύ των οποίων ο ολυμπιονίκης Κωνσταντίνος Τσικλητήρας. Οι απώλειες για τους Τούρκους ήταν 2.800 νεκροί και τραυματίες και 8.600 αιχμάλωτοι.
Το πρωί της 22ας Φεβρουαρίου 1913 οι πρώτες μονάδες του ελληνικού στρατού παρέλασαν στην πόλη υπό τις επευφημίες των κατοίκων. Τα Ιωάννινα, μετά από 483 χρόνια τουρκικής σκλαβιάς, ήταν και πάλι ελεύθερα ελληνικά.
Θα δανειστώ ένα απόσπασμα της Guy Santeplreure “la ville assiege” που περιγράφει πως υποδέχτηκαν οι κάτοικοι της πόλης την είδηση της απελευθέρωσης. « ..Γελούσαν, ‘εκλαιγαν, φιλιόνταν, νέοι και γέροι, πλούσιοι και φτωχοί. Με παραφορα, με λυγμούς στη φωνή, με παραλήρημα ή με έκσταση φώναζαν : ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ, ΖΗΤΩ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟς ΣΤΡΑΤΟΣ, ΖΗΤΩ Ο ΠΡΙΓΚΙΨ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ..!!! Και η απέραντη βουή των ζήτω μπερδευόταν ζωντανή, ευτχής, υπέροχη , με τις αέρινες νότες των καμπανών που χτυπούσαν σε όλη την πόλη και που ήταν σαν να ξεκοκκιζουν το φως μέσα στο διάφανο και απαλό αέρα.»
Το χαρμόσυνο άγγελμα για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων έγινε αμέσως γνωστό στην Αθήνα, σκορπώντας φρενίτιδα ενθουσιασμού.
Η απελευθέρωση των Ιωαννίνων, πέρα από την εξουδετέρωση κάθε σοβαρής τουρκικής απειλής στην Ήπειρο και την κυρίευση σημαντικού πολεμικού υλικού, είχε επίδραση στο ελληνικό γόητρο, το οποίο μετά την επιτυχία αυτή εξυψώθηκε διεθνώς. Οι επιχειρήσεις στο Μπιζάνι σήμαναν ουσιαστικά και τη λήξη του Α' Βαλκανικού Πολέμου στο στρατιωτικό πεδίο. Τις επόμενες ημέρες ο ελληνικός στρατός κινήθηκε βορειότερα και ως τις 5 Μαρτίου 1913 είχε απελευθερώσει τη Βόρειο Ήπειρο.
Τα 100 και πλέον χρόνια που μεσολάβησαν από την απελευθέρωση των Ιωαννίνων, η πόλη αλλά και η ευρύτερη περιοχή της Ηπείρου έζησε πρόοδο, επιτυχίες, ανάπτυξη αλλά και καταστροφές, παρούσα σε όλες τις δύσκολες περιόδους της σύγχρονης ιστορίας μας με κορυφαία ιστορικά γεγονότα την εποποιία του 40, το δράμα του εμφυλίου, τη μαζική μετανάστευση τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό καθώς και την τωρινή κρίση με τα επακόλουθα της που προκλήθηκε από το χρέος της πατρίδας μας.
«Χρέος» …απεχθής λέξη που σκλαβώνει λαούς και συνειδήσεις σε όλο τον κόσμο. Η ελληνική όμως γλώσσα μητέρα όλων των γλωσσών του δυτικού κόσμου επιφυλάσσει και άλλη ερμηνεία για την τρομερή αυτή λέξη όταν τη συνδέει με την Πατρίδα, το Έθνος, την Ελλάδα. Αυτό το χρέος είναι διαφορετικό. Ήταν ανέκαθεν ο οδηγός και η φλόγα που πύρωνε το νου και έκαιγε τις καρδιές όλων όσων έδωσαν το αίμα και τη ζωή τους για την ελευθερία της ΕΛΛΑΔΑΣ στα τόσες χιλιάδες χρόνια ιστορίας, είτε αυτοί ήταν Σπαρτιάτες, Αθηναίοι, Μακεδόνες ή Κρητικοί και έπεφταν στα πεδία των αναρίθμητων μαχών.
ΧΡΕΟΣ για όλους εμάς , κι εδώ θα δανειστώ ένα κομμάτι της ομιλίας του Κώστα Βλάχου (πρόεδρου της Εταιρείας Ηπειρωτικών Μελετών), είναι να απομνημονεύουμε και να μνημονεύουμε ιστορικά γεγονότα και ανθρώπινες πράξεις παραδειγματικού και μνημειώδους χαρακτήρα, να διατηρούμε μνήμες, που ενέχουν τη δύναμη να σηματοδοτούν και να διαμορφώνουν το δημόσιο βίο, και στις τυχόν καιρικές περιστάσεις, όπως αυτές που ζούμε, προβάλλοντας παραδείγματα έμπρακτου πατριωτισμού, να ενισχύουμε το φρόνημα και την αποσταμένη ελπίδα ότι το αύριο ''έσεται άμεινον'', όπως είπε η Θεά ΑΘΗΝΑ στους ΈΛΛΗΝΕΣ που πολιορκούσαν την ΤΡΟΙΑ, «να έχετε θάρρος ίσως αύριο να είναι καλύτερα».
Σας
ευχαριστώ
|
|
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
ΣΗΜΕΙΩΜΑ
ΤΑΞΙΑΡΧΟΥ
ΣΩΤΗΡΙΟΥ ΚΩΣΤΑΚΟΓΛΟΥ
Ο
Ταξίαρχος Σωτήριος Κωστάκογλου γεννήθηκε
το 1966 στην Κοζάνη. Εισήλθε στη Στρατιωτική
Σχολή Ευελπίδων το 1983 και αποφοίτησε
το 1987 ως ανθυπολοχαγός πεζικού. Κατά τη
διάρκεια της σταδιοδρομίας του υπηρέτησε
σε διάφορες Μονάδες του Όπλου του Πεζικού
καθώς και ως επιτελής σε επιχειρησιακούς
Σχηματισμούς εσωτερικού και εξωτερικού.
Έχει φοιτήσει σε όλα τα προβλεπόμενα
σχολεία Πεζικού καθώς και στο εξωτερικό.
Από τον Μάρτιο του 2017 του ανατέθηκε η
διοίκηση της 34 Μηχανοκίνητης Ταξιαρχίας.
Ομιλεί την Αγγλική, Γαλλική και Βουλγαρική
γλώσσα, είναι παντρεμένος και έχει
αποκτήσει 2 τέκνα.
ΙΣΤΟΡΙΑ
ΤΗΣ 34ης ΜΗΧΑΝΟΚΙΝΗΤΗΣ ΤΑΞΙΑΡΧΙΑΣ
Το
34 Σύνταγμα Πεζικού (ΣΠ)
συγκροτήθηκε στις
27 Δεκεμβρίου 1913 στον
Πειραιά.
Μετείχε
στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο (Βαλκανικό
Μέτωπο), στην Ουκρανία,
στα πλαίσια της Συμμαχικής Εκστρατείας
στη Μεσημβρινή Ρωσία, το
1919 και μετέπειτα στις
επιχειρήσεις της Μικρασιατικής
Εκστρατείας. Το Σεπτέμβριο του 1922,
μεταφέρεται στη Λέσβο και κατόπιν
μετασταθμεύει στην Αθήνα, όπου και
διαλύεται.
Με
την έναρξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου
το 1940 το Σύνταγμα επιστρατεύθηκε και
συμμετείχε στις επιχειρήσεις καθόλη
τη διάρκεια του πολέμου και διαλύθηκε
μετά την ανακωχή με τη Γερμανία στις 06
Μαΐου 1941, στη Ναύπακτο.
Το
34 ΣΠ συγκροτήθηκε και πάλι το έτος 1945
με
έδρα την Κόρινθο και έλαβε μέρος στις
επιχειρήσεις 1946 - 1949.
Μετά
από συνεχείς μετασταθμεύσεις μεταξύ
1951-1978 σε ολόκληρη τη βόρεια Ελλάδα
βρίσκεται πλέον
στο Στρατόπεδο
«ΚΑΡΑΤΑΣΙΟΥ» στη Θεσσαλονίκη.
Το
1979 το 34 Σύνταγμα
Πεζικού αναδιοργανώθηκε σε Μηχανοκίνητο
Σχηματισμό και ονομάσθηκε 34 Μηχανοκίνητη
Ταξιαρχία
Στις
21 Σεπτεμβρίου 1991 μετακινείται
στην Ήπειρο στις
περιοχές Ιωαννίνων - Ηγουμενίτσας όπου
και παρέμεινε
μέχρι τις 15 Ιουλίου
1992, οπότε επέστρεψε
στην έδρα του, στο Στρατόπεδο «ΚΑΡΑΤΑΣΙΟΥ»
στη Θεσσαλονίκη.
Στις
16 Ιουνίου 1999 αναπτύχθηκε στο Κοσσυφοπέδιο,
ως Ελληνική Δύναμη Κοσσυφοπεδίου
(ΕΛΔΥΚΟ), απ’ όπου επαναπατρίστηκε το
2003.
Στις
15 Σεπτεμβρίου 2000 με διαταγή του Γενικού
Επιτελείου Στρατού η Ταξιαρχία
μετονομάσθηκε σε 34 Μηχανοκίνητη
Ταξιαρχία «ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΑΡΧΗ ΔΙΑΛΕΤΗ» προς τιμή του
Συνταγματάρχη
Δημοσθένη Διαλέτη, ο οποίος κατά την
μικρασιατική εκστρατεία ως διοικητής
του 34 Συντάγματος
Πεζικού
απέκρουσε την επίθεση τριών τουρκικών
Μεραρχιών.
Το
2003 η Ταξιαρχία
μετασταθμεύει στην
περιοχή των Γιαννιτσών και τον Αύγουστο
του 2010 με όλες τις Μονάδες της,
μεταστάθμευσε στο Στρατόπεδο «Επίλαρχου
ΠΡΟΚΟΠΙΔΗ ΘΩΜΑ»,
στο Δρυμό Θεσσαλονίκης
όπου βρίσκεται μέχρι και σήμερα.
|
