ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΓΕΝΙΚΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΤΑΞΗΣ, κ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΤΣΟΥΒΑΛΑ ΣΤΙΣ ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΠΟΥ ΔΙΟΡΓΑΝΩΝΕΙ Η ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΗ ΕΣΤΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΗΣ 107ης ΕΠΕΤΕΙΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ, ΤΗΝ 23/2/2020 ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Αιδεσιμολογιώτατε,
Αξιότιμε Κύριε Πρόεδρε και μέλη του Δ.Σ. της Ηπειρωτικής Εστίας Θεσσαλονίκης
Αξιότιμες Κυρίες- Αξιότιμοι Κύριοι προσκεκλημένοι-παριστάμενοι
Αγαπητές Συμπατριώτισσες, Αγαπητοί Συμπατριώτες,
Αισθάνομαι ιδιαίτερα συναισθήματα ευρισκόμενος σήμερα εδώ, στην πόλη της Θεσσαλονίκης, σ' αυτήν την όμορφη εκδήλωση, που διοργανώνει η Ηπειρωτική Εστία Θεσσαλονίκης, ένας ιστορικός Σύλλογος, που φέτος κλείνει 80 έτη από τη γέννησή του.
Κατ’ αρχάς, νιώθω ξεχωριστή τιμή και χαρά, γιατί εκπροσωπώντας τον Πρωθυπουργό της Χώρας, κύριο Κυριάκο Μητσοτάκη, μεταφέρω τους εκ μέρους του εγκάρδιους χαιρετισμούς καθώς και τις θερμές του ευχές για επιτυχία της εκδήλωσης. Επιπλέον, αισθάνομαι βαθειά συγκίνηση, διότι μου δίνεται η ευκαιρία να μιλήσω για τα ηρωικά χώματα της ιδιαίτερης πατρίδος μου, της Ηπείρου, των Ιωαννίνων.
Στο σύντομο χαιρετισμό μου θα ήθελα να μοιραστώ επιγραμματικά κάποιες σκέψεις, τόσο ως προς το χρονικά επετειακό ιστορικό γεγονός, όσο και ως προς την αξία της ανθρώπινης θυσίας των αγνώστων ηρώων στα χώματα της Ηπείρου.
Οι πολεμικές επιχειρήσεις, που ξεκίνησαν τον Οκτώβριο του 1912 και τερματίστηκαν το Φεβρουάριο του 1913, με την απελευθέρωση της πόλης των Ιωαννίνων, άφησαν ανεξίτηλα τη σφραγίδα τους στην ιστορική μνήμη, ως η σπουδαιότερη στρατιωτική αντιπαράθεση μεταξύ δυνάμεων της Ελλάδος και οθωμανικών δυνάμεων στο μέτωπο της Ηπείρου, κατά τη διάρκεια του Α΄ Βαλκανικού πολέμου. Τα Ιωάννινα μετά από 483 χρόνια δουλείας, την 21η Φεβρουαρίου 1913, απέκτησαν ξανά την ελευθερία τους. Η απελευθέρωση των Ιωαννίνων, πέρα από την εξουδετέρωση κάθε σοβαρής τουρκικής απειλής στην Ήπειρο και την κυρίευση σημαντικού πολεμικού υλικού, είχε έντονη επίδραση στο ελληνικό γόητρο, το οποίο μετά την επιτυχία αυτή εξυψώθηκε διεθνώς. Οι επιχειρήσεις στο ηρωικό Μπιζάνι σήμαναν ουσιαστικά και τη λήξη του Α΄ Βαλκανικού πολέμου στο στρατιωτικό πεδίο.
Στο σημείο αυτό, επιτρέψτε μου να εκφράσω τα αισθήματα βαθειάς ευγνωμοσύνης που νιώθω ως Έλληνας και ως Ηπειρώτης απέναντι σε όλους όσοι θυσίασαν τη ζωή τους για να βρισκόμαστε όλοι μας σήμερα εδώ και να γιορτάζουμε περήφανοι, την 107η επέτειο της απελευθέρωσης της πρωτεύουσας της Ηπείρου. Θαρρώ πως κανείς μας, όσο πολύ κι αν το επιθυμεί, δεν θα καταφέρει ποτέ να εκφραστεί με λόγους αντάξιους του μεγαλείου ψυχής και της προσφοράς αυτών των ηρώων που θυσιάστηκαν για την ελευθερία.
Εδώ, επιτρέψτε μου, παίρνοντας αφορμή από το γεγονός ότι η κατάθεση στεφάνων πραγματοποιήθηκε στο Άγαλμα της Ηπειρώτισσας Γυναίκας της Πίνδου του 1940, να κάνω μία ξεχωριστή μνεία στη διαχρονικά σπουδαία προσφορά της Ηπειρώτισσας γυναίκας στους αγώνες του έθνους και ειδικότερα στην προσφορά εκείνης της γυναίκας που ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα της πατρίδας, με όλους τους δυνατούς τρόπους, συμβάλλοντας με περίσσιο θάρρος στην προσπάθεια για μια ελεύθερη Ελλάδα και κάνοντας έτσι, για ακόμη μία φορά, τον όρο «ανδρεία» να ομοιάζει ανεπαρκής, καθότι αναντίστοιχος με το θαρραλέο της φρόνημα.
Αν και η ψυχή του ήρωα υπερβαίνει τις έννοιες του φύλου ή της ηλικίας. Έχω την ταπεινή άποψη ότι η ηρωική αντίληψη της ζωής ξεκινά από την αρχή ότι η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας, μια αδιάκοπη, χωρίς τελειωμό μάχη ενάντια στη φύση, ενάντια στους άλλους ανθρώπους ακόμη και ενάντια στον εαυτό μας. Ο ήρωας, η ηρωίδα, κυρίως ο ανώνυμος, η ανώνυμη, ζει τη συντριβή και τον πόνο αλλά ταυτόχρονα ζει και την ηθική αναγκαιότητα του χαμού και κάτι πιο πολύ. Ο ήρωας ερωτεύεται τη συντριβή και τον πόνο, τη χαίρεται προκαταβολικά, αντλεί την ιλαρότερη ακριβώς παρηγοριά από τη συντριβή του. Αισθάνεται πως έχει επιλεγεί από τη μοίρα ως αγωνιστής και ως μάρτυρας, αφού την ευτυχία δεν τη μετρά με άμεσα αποτελέσματα, με αριθμούς και με μεγέθη. Δε τη μετρά διόλου.
Οι ανώνυμοι αυτοί ήρωες που έπεσαν στα αιματοβαμμένα χώματα της Ηπείρου μας, δεν υπέστησαν τον θάνατο, γιατί γι' αυτούς και ο θάνατος ακόμη δεν είναι "πάσχειν", είναι "πράττειν". Είναι η τελευταία πράξη με την οποία επισφραγίζονται όλες τους οι άλλες πράξεις. Γιατί τους δίνει αυτή το νόημα.
Σας ευχαριστώ πολύ.
