Ομιλία Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως ,Πωγωνιανής και Κονίτσης κ..κΑΝΔΡΕΑ
στην ''Ηπειρωτική Εστία'' Θεσσαλονίκης για την 63η Επέτειο Απελευθέρωσης της Κορυτσάς κατά τον Ελληνοϊταλικό Πόλεμο του 1940 ( Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2003)
Ευχαριστώ θερμώς την 'Ηπειρωτική Εστία'' Θεσσαλονίκης για την τιμή που μου έκανε να είμαι ο ομιλητής στη σημερινή εκδήλωση της για την 63η επέτειο Απελευθερώσεως της Κορυτσάς από τον γενναίο Στρατό μας ,το Νοέμβριο του 1940. Ο Άγιος Θεός να ευλογή τα έργα της , που αποβλέπουν στη δόξα της Εκκλησίας και του Έθνους.
Το θέμα της ομιλίας είναι ''ΚΟΡΥΤΣΑ 1940:Η πρώτη ελπίδα νίκης στη σκλαβωμένη Ευρώπη''. Κι αυτό ακριβώς το θέμα , μας φέρνει 63 χρόνια πίσω , στο πρωινό της μοναδικής εκείνης ημέρας , της 28ης Οκτωβρίου 1940.Της ημέρας εκείνης που φώτισε τον κόσμο ολόκληρο, χαρίζοντάς του ήλιο ελπίδας, φως αισιοδοξίας, αέρα υγείας να αναπνεύση!
Γιατί,ως τότε, η Ευρώπη μα και ο κόσμος όλος ζούσαν στο σκοτάδι τςη απελπισίας , στην αγωνία του φόβου ,που προκαλούσαν οι σιδηρόφρακτες γερμανικές στρατιές, καθ[ως διέλυαν το ένα μετά το άλλο τα ευρωπαϊκά κράτη .Πολωνία, Βέλγιο,Ολλανδία,Δανία ,Νορβηγία και τελικά η Γαλλία με την περιβόητη ''γραμμή Μαζινώ '', δεν άντεξαν παρά λίγες μόνο ημέρες μπροστά στην κεραυνοβόλο επίθεση του 'Άξονα'' ,χωρίς να σταθούν και να τον πολεμήσουν. Ποιος, αλήθεια, μπορούσε ποτέ να του αντισταθή; Μόνο η Αγγλία είχε μείνει απ” έξω , αλλά κι αυτή γεμάτη ερείπια από τους φοβερούς βομβαρδισμούς των γερμανικών αεροπλάνων.
Τότε, λοιπόν, ακριβώς, πριν από 63 χρόνια, μέσα στον ορυμαγδό των μαχών και της καταστροφής , υψώθηκε στον ουρανό της ανθρωπότητας το φωτεινό μετέωρο , που σκόρπισε φως και ελπίδα. Ήταν το γρανιτένιο ''ΟΧΙ'' , που η μικρή και αδύνατη Ελλάδα , με το στόμα του Πρωθυπουργού της Ιωάννου Μεταξά πέταξε κατάμουτρα στον ιταλικό φασισμό.
Το ''ΟΧΙ'' ,που το αγκάλιασε ολόκληρο το Έθνος και ξεκίνησε ''με το χαμόγελο στα χείλη'' να αντιμετωπίση τον θρασύ επιδρομέα. Αναπνοή ανακουφίσεως βγήκε τότε από το χείλη των λαών. Να, λοιπόν, που κάποιος έχει το θάρρος , έχει την τρέλλα να σταθή και να αντισταθή στον αήττητο ''Άξονα'' . Και με αγωνία παρακολουθούσαν όλοι την εποποιία που γραφόταν στο Βορειοηπειρωτικά βουνά. Και καθώς οι νίκες στεφάνωναν τα όπλα των Ελλήνων , η Ευρώπη έπαιρνε θάρρος,ανανέωνε κυριολεκτικά τη ζωή της.
Όμως ,εκείνο το ''ΟΧΙ'' ήταν, βέβαια , τρέλλα εθνική. Αλλά στην πραγματικότητα ήτανε ΠΙΣΤΗ. Ήταν πεποίθηση στηριγμένη σε βάθρα γερά: Δηλαδή , ''στα κόκκαλα των Ελλήνων τα ιερά'', που ποτέ στα 4.000 χρόνια της ιστορίας τους δεν δέχτηκαν να παραδώσουν το ιερό χώμα της πατρίδας τους χωρίς να παλέψουν ,χωρίς την απόφαση να πέσουν ηρωικά για την ελευθερία της. Η αγάπη στην πατρίδα , στην Ελλάδα μας, ήταν εκείνη που γέμισε τα στήθη των Ελλήνων και τους έκανε ήρωες ,ώστε να λεχθή τότε, από επίσημα χείλη ,πως ''από δω και μπρος θα λέμε ότι οι ήρωες,πολεμούν σαν Έλληνες''; Το ''ΟΧΙ'' στηρίχτηκε στην ελληνική ψυχή, που γεμάτη ιδανικά ξέρει να θυσιάζεται για την πατρίδα ,για τις εστίες της, για τα όσια και τα ιερά της. Κυριολεκτικά , οι Έλληνες ''εμέθυσαν με τ΄ αθάνατο κρασί του Εικοσιένα'', όπως έλεγε ο εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς και όπως καταγράφεται από τις εφημερίδες της μεγαλειώδους εκείνης εποχής , τις οποίες θα παρακολουθήσουμε , μένοντας ιδιαίτερα στην προσπάθεια του Στρατού μς για την απελευθέρωση της Κορυτσάς.
Έτσι στο φύλλο της 5ης Νοεμβρίου 1940 της εφημερίδας ''ΑΣΥΡΜΑΤΟΣ '' ,διαβάζουμε στην 1γ σελίδα: '' Κεραυνοβόλοι επιθέσεις του Ελληνικού Στρατού ( ο οποίος ) δεσπόζει ήδη της πόλεως της Κορυτσάς ''. Και στην τελευταία σελίδα του ''ΑΣΥΡΜΑΤΟΥ'' : '' Ο Στρατός βαδίζει προς Κορυτσάν -Ιταλός Στρατηγός συνελήφθη αιχμάλωτος – '' Άφθονον πολεμικόν υλικόν εις χείρας μας''.
Στις 17 Νοεμβρίου 1940 η εφημερίδα '' Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ'' μας πληροφορεί: ''Σκληραί μάχαι συνάπτονται περί την Κορυτσάν ,την οποίαν ο Ιταλικός Στρατός παρέδωσεν εις τας φλόγας''.
'' Ο Στρατός μας προελαύνει εκκαθαρίζων τας προς την Κορυτσάν οδούς εκ των υπονομεύσεων''. Και , τέλος, την επομένη ημέρα της απελευθερώσεως της Κορυτσάς,23 Νοεμβρίου 1940, ''Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ'' αναγγέλλει την νίκη με ένα συγκλονιστικό τίτλο: '' Ο περιφανής θρίαμβος των Ελληνικών Όπλων- Η Κορυτσά κατελήφθη χθες υπό του προελαύνοντος Ελληνικού Στρατού. Ο λαός της πόλεως υπεδέχθη μετ΄ ενθουσιωδών εκδηλώσεων τους ελευθερωτάς. Το θεωρούμενον απόρθητον όρος Ιβάν περιήλθεν από της μεσημβρίας της χθες εις τας ελληνικάς χείρας- Άπειρον υλικόν εγκατελείφθη υπό των φευγόντων Ιταλών- Γενική η προέλασίς μας εφ΄όλου του Μετώπου .Βαλλόμενος αδιακόπως υπό του πυροβολικού και της αεροπορίας ο εχθρός φεύγει προς Βορράν. Υποχωρεί και εκ των άλλων σημείων Μετώπου. Τεράστιαι αι συνέπειαι της καταλήψεως της Κορυτσάς'' , ενώ η εφημερίδα ''ΑΣΥΡΜΑΤΟΣ'' , στις 24 Νοεμβρίου 1940 εδημοσίευσε χαρακτηριστικές φωτογραφίες από τη ζώνη των επιχειρήσεων και την βεβαιότητα ότι '' η κατάληψις της Κορυτσάς ( είναι ) προοίμιον της καταστροφής των Ιταλών εις την Αλβανίαν.
Αλλά καιρός είναι να δούμε κάποιες σκηνές από την απελευθέρωση της Κορυτσάς , όπως τις κατέγραψε με τη δυνατή πένα του ο αείμνηστος ακαδημαϊκός Σπύρος Μελάς , που ήταν τότε πολεμικός ανταποκριτής στην πρώτη γραμμή του Μετώπου . ''Πέντε ιταλικές μεραρχίες υπεράσπιζαν την Κορυτσά , αυτή τη γραφική και ξακουστή πόλη που πλέει τώρα στις Ελληνικές Σημαίες... Τα τρομερά εμπόδια για την προέλαση του στρατού μας προς την Κορυτσά , ήταν η Μόροβα και ο κώνος Ιβάν , με τα στενά του Τσαγκόνι. Με υπεράνθρωπους αγώνες, τα Ελληνικά Σώματα είχαν σαρώσει τον ορεινό και δύσβατο όγκο της Μόροβας και μ΄ ανάλογους αγώνες , ειχαν καταληφθεί οι περισσότερες πλαγιές του Ιβάν και είχαν υπερκεραστεί όσοι κρατούσαν την άμυνα γύρω από τα πυροβολεία της Κορυφής. Ύστερα απ΄ αυτά , η Κορυτσά ήταν πλέον άχρηστη στον εχθρό... Δεν του απέμενε άλλο από την υποχώρηση . Και όλοι οι αγώνες του, των δύο τελευταίων ημερών ,στα βόρεια αντερείσματα της Μόροβας , στην κορυφή του Ιβάν και στη στενωπό του Τσαγκόνι, δεν είχαν άλλο νόημα: Προσπάθεια να μη μεταβληθεί , αυτή η υποχώρηση , σε άτακτη φυγή. Αλλά, στο τέλος, δεν μπόρεσε να το καταφέρει...Είμαι στην πρώτη, ολόπρωτη γραμμή της φωτιάς , μαζί με τα φανταράκια μας. Έχω εγκαταλείψει το αυτοκίνητο που οδηγώ , για να μπω στην ''άμαξα παντοειδούς εδάφους '' που χρησιμοποιεί το βαρύ πυροβολικό , για τις αναγνωρίσεις του και που περνά, όπως τα τανκς από τα πιο δύσβατα μέρη. Αλωνίζω το αχανές πεδίο της μάχης , από τις προσβάσεις αυτών των υψωμάτων ως την εσχατιά της κοιλάδας του Δεβόλη, όλο αυτό το νεκροταφείο των ιμπεριαλιστικών ονείρων του ιταλικού φασισμού. Κι έχω άμεση αντίληψη , ζω τον ελληνικό θρίαμβο σ΄ όλο το μεγαλείο του. Στην κάθε ριπή εχθρικού πολυβόλου ,απαντούν οι σαλπιγκτές των σωμάτων μας με του ''Αητού το γυιο'' πούχει γίνει σάλπισμα εφόδου. Κι αμέσως έπειτα η φοβερή ομαδική κραυγή : Αέρα! Αέρα! Και η λάμψη της λόγχης και το δαιμονισμένο σκαρφάλωμα . Εδώ κι εκεί αυτό πληρώνεται με κορμιά. Κανείς δεν προσέχει . Οι τραυματίες κρύβουν τα τραύματα τους ,μην τύχει και τους πάρουν πίσω. Στον σκληρότατο αγώνα του χίλια εξακόσια δύο, βλέπω τον ίδιο τον υποδιοικητή του συντάγματος μαζί με τα προχωρημένα τμήματά του. Τάχουν αναχαιτίσει , με τη φονική τους φωτιά, οι φωλιές των εχθρικών πολυβόλων. Κάποια στιγμή ο υποδιοικητής του σώματος σηκώνεται: ''Εμπρός παιδιά! Να τους τα πάρουμε ! Μια ριπή τούκοψε τη φράση στο στόμα. Είχε πέσει. Αλλά αντί αυτό να δειλιάσει τους άνδρες , διπλασίασε την ορμή τους. Όλοι τινάχτηκαν επάνω για να καβαλλικέψουν σε λίγο το ύψωμα και να ορμήσουν αμέσως προς το άλλο, το βορινότερο. Έτσι κατεβαίνουν, φλεγόμενα κύματα χακιού, προς τη στενωπό του Τσαγκόνι. Στις καινούργιες αυτές εξορμήσεις τούς δίνει αποτελεσματική βοήθεια το πεδινό πυροβολικό μας με τις ομοβροντίες του. Σε κάθε οβίδα που βρίσκει στόχο και εισβάλλει σιωπή στα εχθρικά πολυβόλα και στους όλμους, σηκώνεται κι από μια ιαχή θριάμβου από τα φανταράκια μας. Θέλω να παρακολουθήσω από κοντά και τον δικό τους αγών α. Οι πυροβολαρχίες βρίσκονται παρατεταγμένες σε μια μεγάλη κοκκινωπή πλαγιά, κοντά στο χωριό Μπιτίνσκα. Φτάνω μετά διαδρομή πέντε χιλιομέτρων. Ιδρώνω ν΄ αποκαλύψω τις θέσεις.: Τα κανόνια είναι καμουφλαρισμένα. Παριστάνουν συστάδες δένδρων. Ο λοχαγός Χ... ένας νεαρός Ρουμελιώτης , σεμνός, λιοψημένος, με τον μαντύα και τις αρβύλες του απλού πυροβολητή , με δέχεται μ΄ ένα χαμόγελο , ενώ ρυθμίζει τη βοή των κανονιών του .
Είναι οι τελευταίες βολές, μου λέει , που ρίχνω εδώ !
- Γιατί ; ρωτώ ανήσυχος .
- Γιατί απλούστατα, φεύγουν, κατά τρόπον επαίσχυντον!
Κοιτάτε!
Μου δίνει τα κιάλια του. Βλέπω τα πρώτα ιταλικά τμήματα να επιδίδονται στο Μαραθώνιο. Είναι το ογδοεικοστό τέταρτο σύνταγμα της μεραρχίας της Βενετίας , που όσο φεύγει και διαλύεται, για να σκορπιστεί σε λιγάκι στις προσβάσεις των λόφων. Και τότε αρχίζει το σκόρπισμα του υλικού, το ξαλάφρωμα από τα περιττά βάρη και το φοβερό ανθρωποκυνήγι μέσα στα σύδενδρα , στις πλαγιές, στις χαράδρες, από τις αφρισμένες περιπολίες μας. Οι άνδρες του συντάγματος αυτού αιχμαλωτίζονται κατά μικρές ομάδες και με τον πιο εύκολο τρόπο. Ένα φανταράκι από τη Χίο περνά σέρνοντας πίσω του θριαμβευτικά τέσσερις, νεαρός έφεδρος , δικηγόρος από την Αθήνα , αιχμαλωτίζει τρεις και τους στέλνει στα μετόπισθεν, δίνοντας τους και το μπιλιέτο του. Μεταχειρίζομαι τα ιταλικά μου να συνεννοηθώ μαζί τους. Για να μου παραστήσουν την φθορά τους μού λένε : ''Από ένα τάγμα μάς έμειναν μονάχα εκατόν είκοσι άνδρες!''...
Ο ήλιος έχει αρχίσει να γέρνει, όταν το ντουφεκίδι κοπάζει. Δεν ακούγεται παρά το αργό και μονότονο βογκητό των βαρέων πυροβόλων πίσω από τον κώνο του Ιβάν. Περιποιούνται τη φρουρά του , που φεύγει.
Ένα τηλεφώνημα φτάνει από τον αρχηγό της μεραρχίας που καλύπτει το δεξιό μας.: '' Επί του υψώματος Ιβάν κυματίζει από της δωδεκάτης και σαράντα πέντε η Ελληνική Σημαία. Ζήτω η Ελλάς! ''. Αυτό το φυσικό φρούριο , που είχε φάει είκοσι χιλιάδες ανθρώπους στο μεγάλο ευρωπαϊκό πόλεμο, και προσπαθούσαν να το πάρουν οι Γάλλοι και οι Ιταλοί , ο Ελληνικός Στρατός τόριξε σε λίγες μέρες .Απόλυτη ησυχία βασιλεύει, όταν αρχίζει να μουχρώνει. Οι μεραρχίες , με τα τραγούδια της νίκης στο στόμα, κάνουν τους καινούργιους καταυλισμούς τους, στα χώματα που δόξασαν με τον περίλαμπρο άθλο τους. Ο ήλιος θ' ανατείλει αύριο για να φωτίσει καινούργιους αγώνες!.
Και ο αείμνηστος Σπύρος Μελάς ,πολεμικός ,τότε,ανταποκριτής,ολοκληρώνει την ανταπόκρισή του , την επομένη μέρα περιγράφοντας μια εντυπωσιακή και εξόχως συγκινητική σκηνή.
''Κυριακή σήμερα, είκοσι τέσσερες Νοεμβρίου. Οι καμπάνες της Μητροπόλεως - στην Κορυτσά- αυτά τα αιθέρια όργανα όλων των ομαδικών ενθουσιασμών και όλων των ομαδικών θλίψεων, σημαίναν, αυτή τη φορά, χαρμόσυνα, για τη δοξολογία που γίνεται, για τη θριαμβευτική νίκη των ελληνικών όπλων. Ο φρούραρχος, ο διοικητής, ο διευθυντής της αστυνομίας, οι αξιωματικοί και οπλίτες παρατεταγμένοι στην τιμητική θέση, μπροστά στο τέμπλο με τις ωχρές κι επιβλητικές μορφές των αγίων που φαντάζουν αέρινες και εξωτικές , κάτω από το μελιχρό φως των αναμμένων καντηλιών. Και πίσω απ΄ αυτούς το καινούργιο δημοτικό συμβούλιο , οι πρόκριτοι και ο λαός της Κορυτσάς με βαθιά κατάνυξη. Από την ημέρα της αλησμόνητης επιθεωρήσεως της ελληνικής στρατιάς, στα 1922, στο Εσκή Σεχήρ, που παρήλασαν ,μπροστά στο βασιλέα Κωνσταντίνο ... εκατό χιλιάδες Έλληνες πολεμιστές..., είχα να δοκιμάσω τόσο μεγάλη συγκίνηση. Ένιωσα το θυμίαμα του θαυμασμού να περιβάλλει τις σουρωμένες, βασανισμένες μορφές των φαντάρων μας, που τα βλέμματα του πληρώματος προσηλώνοντο επάνω τους, όπως σε πλάσματα υπεράνθρωπα και καμάρωνα κι εγώ με τη σειρά μου... Ο στρατός μας είναι στα μάτια ( του πληθυσμού ) ο Ελευθερωτής , ο εκδικητής του αλβανικού λαού, που είδε ,ένα πρωί Μεγάλης Παρασκευής του 1939 , στον ουρανό του εκατοντάδες αεροπλάνων να του φέρνουν το μαύρο μήνυμα της σκλαβιάς. Ο πληθυσμός δέχεται τα φανταράκια μας στα σπίτια... και οι δρόμοι της όμορφης Κορυτσάς, της πολιτισμένης, της χριστιανικής, της ελληνικής , από την λεωφόρο του Αγίου Γεωργίου ..., ως το τελευταίο στενό των μακρινών συνοικιών, αντιλαλούν από τραγούδια'' ( Σπύρου Μελά, της Ακαδημίας Αθηνών ''Η Δόξα του '40 στα βουνά και στα πέλαγα '', εκδόσεις Μπίρη σελ. 328-333).
Αυτά έγραφε από το μέτωπο της Κορυτσάς ο αείμνηστος Σπύρος Μελάς , επιβεβαιώνοντας ότι το ΟΧΙ δεν στηριζόταν μόνο στην ανδρεία και στη γενναιότητα του Στρατού μας, αλλά και στην προστασία του Θεού και στην σκέπη της Παναγίας. Ήταν ένας πόλεμος ιερός, ο πόλεμος του 40, γιατί ολόκληρο το Έθνος στράφηκε προς τον ουρανό και ανέθεσε τον αγώνα του στα χέρια του Παντοδύναμου Κυρίου και της Παναγίας Μητέρας Του. Πόσες φορές η παναγία δεν ήταν εκείνη που έκανε τις περιπολίες της στο Μέτωπο , μπροστά στα μάτια των στρατιωτών μας, μα και στα μάτια των Ιταλών. Και πόσα θαύματα δεν έγιναν τότε ,που δεν ήταν δυνατόν να εξηγηθούν με καμία λογική και καμμία ανθρώπινη ικανότητα. Το Μέτωπο πίστευε στον Χριστό και την Παναγία θερμά. Πίστευε και προσευχόταν. Και καθώς πίστευε και προσευχόταν , μπορούσε να είναι πραγματικά υπεράνθρωπο. Να κάνει τους μεγαλύτερους ηρωισμούς και τα πιό απίθανα κατορθώματα, που εξευτέλιζαν τους Ιταλούς και τον ''Άξονα'' και χάριζαν στον κόσμο την ελπίδα της νίκης.
Ναι! Είναι γεγονός! Οι Έλληνες του 1940 , με την θαυμαστή τους εποποιία στα Βορειοηπειρωτικά βουνά, άνοιξαν τον δρόμο της νίκης και της ελευθερίας για την Ευρώπη και για ολόκληρο τον κόσμο. Το ομολόγησαν και αυτοί, που τότε τους λέγαμε συμμάχους, χωρίς ποτέ να είναι στ αλήθεια σύμμαχοί μας. Γιατί και τότε, ουσιαστικά , μόνοι μας σηκώναμε το βάρος του αγώνα.
Αυτήν ακριβώς την πίστη του Στρατού και του Λαού μας εξέφραζε με τον επίλογο τού πολύ δυνατού άρθρου του ο διευθυντής και εκδότης -της ''ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ'' Γεώργιος Βλάχος, που δημοσιεύθηκε στις 23 Νοεμβρίου 1940, με τον τίτλο ''Η ημέρα η χθεσινή''. Να τι γράφει: ''Εκεί εις το μακρυνό νησί του Αιγαίου ( στην Τήνο) , επιστρέφει τώρα η ΥΠΕΡΜΑΧΟΣ ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ . Η θύρα της εκκλησίας είναι κλειστή. Τα καντήλια φωτίζουν με το ισχωό τους φως την εικόνα και γύρω λάμπουν ασημένια , χρυσά , αδαμαντοκόλλητα τα αναθήματα των πιστών. Η θύρα είναι κλειστή και η Παναγία περνά. Θα σταθή εκεί εμπρός εις το Ιερόν , να ζητήσει την προστασίαν των ουρανών δια τους νεκρούς ,δια τα ορφανά του πολέμου.Θα υψώση τα Χέρια της δια να απαλύνη των τραυμάτων τούς πόνους , με το μειδίαμά Της θα στειρεύση τα δάκρυα, με το βλέμα Της θα παρηγορήση. Και έπειτα θα καθίση κατάκοπος, Είχεν αυτές τις ημέρες δουλειά, πολλή δουλειά η Παναγία επάνω στα βουνά της Ηπείρου...''. ( Γ.Α.Βλάχου : ''Άρθρα του πολέμου 1940-1941'',Αθήναι 1946, σελ.57).
Ναι, αδελφοί! Ο πόλεμος εκείνος ήταν πόλεμος ''υπέρ βωμών και εστιών '', για τα υψηλά και άγια ιδανικά της τιμής, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης. Κίνητρο και ελατήριό του είχε την αναχαίτιση της αδικίας και την προάσπιση της ελευθερίας μπροστά στον ιταμό εισβολέα, που εκπροσωπούσε τότε την απειλή κατά του ελεύθερου κόσμου . Δεν είχαμε οι Έλληνες άλλη ελπίδα βοήθειας κα σωτηρίας εκτός από τον παντοκράτορα Κύριο , αφού, όπως ήδη είπαμε , τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη , είχαν υποταγή στον ''Άξονα.'' Δεν περιμέναμε βοήθεια από ανθρώπους. Η ελπίδα μας ήταν κρεμασμένη στον βράχο της πίστεως. Και ο λαός μας έζησε και εθριάμβευσε και μεγαλούργησε χάρη σ΄ αυτή την ελπίδα και δεν διαψεύθηκε. Γιατί ο Θεός της Δικαιοσύνης, με τις πρεσβείες της Υπεραγίας Θεοτόκου, ήλθε αρωγός στην αγωνιστική προσπάθεια του Έθνους μας. Επέβλεψεν εξ ουρανού και ευλόγησε όπλα τα ιερά, που πολεμούσαν για την ελευθερία του κόσμου. Ατσάλωσε τη θέληση των μαχητών της ελευθερίας και γιγάντωσε τις δυνάμεις τους. Έτσι, η Νίκη του Στρατού μας, πρώτα στην Κορυτσά και έπειτα σε όλη την Βόρειο Ήπειρο , έγινε ένεση τονωτική για ολόκληρο τον πολιτισμένο κόσμο Η ΠΡΩΤΗ ΕΛΠΙΔΑ ΤΗΣ ΝΙΚΗΣ . Γιατί η περίλαμπρη νίκη στην Κορυτσά έλεγε ''ότι οι Έλληνες δεν παραδίδονται, ότι οι Έλληνες πέφτουν για τη ελευθερία τους μέχρις ενός'' ( ε.α.,σελ.58). Γι αυτό και ο Γεώργιος Βλάχος σε άλλο άρθρο του , με τον τίτλο , ''Η Νίκη'' , έγραφε: ''Ημείς... ως συμπλήρωμα των ένδοξων έργων των γονέων που επέρασαν (και ) ως φωτεινόν οδηγόν των γενεών που θα έλθουν , γράφομεν με μεγάλα γράμματα ΚΟΡΥΤΣΑ, δηλαδή Νίκη. Νίκη της αμετακλήτου αποφάσεως ενός λαού , όπως μαχόμενος εν ανάγκη και εναντίον όλης της Γης, ζήση ελεύθερος'' (ε.α.,σελ.59).
Η υφήλιος θαμπώθηκε από το μέγα κατόρθωμα , Στην Κορυτσά βρισκόταν το ''Γενικό Στρατηγείο '' των Ιταλών .Κι ο παγκόσμιος Τύπος έψαλλε θούρια ,όπως: '' Η Κορυτσά θα αποτελέση, ίσως την αποφασιστική τροπή στον πόλεμο αυτόν''. ''Οι Ελληνικές δυνάμεις αντιμετώπισαν τετραπλάσιες εχθρικές''. ''Ποτέ άλλη φορά στη διάρκεια της μακράς ιστορίας το όνομα της Ελλάδος δεν στάθηκε τόσον υψηλά''. Κι έγραφαν, κι έγραφαν οι εφημερίδες του κόσμου .ναι όλου του κόσμου!
Αυτά τότε.
Σήμερα όμως ;
Σήμερα οι Ευρωπαίοι και οι υπερατλαντικοί σύμμαχοί μας έχουν λησμονήσει τους επαίνους τους αυτούς και αδικούν την Ελλάδα , βοηθώντας σκανδαλωδώς μέχρι σήμερα χώρες , όπως παράδειγμα την Τουρκία, που δεν πρόσφερε σταγόνα αίματος χάριν της ελευθερίας των Εθνών. Αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι η αλήθεια, αδιάψευστη και μαρτυρική, παραμένει αιώνια για να φρονιματίζη άρχοντες και λαούς ,για να διδάσκη και να εμπνέη τις επερχόμενες γενεές , για να διακηρύττη προς όλες τις κατευθύνσεις αυτό που έχει γράψει ο Κωστής Παλαμάς: '' Η μεγαλωσύνη στα έθνη δεν μετριέται με το στρέμμα , με της καρδιάς , το πύρωμα μετριέται και με το αίμα''.
Είναι , λοιπόν, χρέος μας απέναντι στα ηρωικά παλληκάρια, που έπεσαν για τη δική μας ελευθερία , αλλά και το χρέος μας απέναντι στην ιστορία μας να μιλάμε γι αυτήν την περίλαμπρη νίκη και όλες τις νίκες του Στρατού μας, στους νέους για να μαθαίνουν οι πάνω από τη σάρκα , το χρήμα και τις φθηνές διασκεδάσεις ότι υπάρχει η πίστη, ο Χριστός, η Κορυτσά , η Βόρειος Ήπειρος , γιατί όχι και η Κύπρος και η Ελλάδα. Να μιλάμε για τη νίκη της Κορυτσάς στους Αλβανούς , που σήμερα ατυχώς , εξαιτίας της δικής μας αδράνειας και αδιαφορίας , δεν την θεωρούν Ελληνική. Μέχρι πρότεινος ο, οι Έλληνες της Κορυτσάς, δεν μιλούσαν Ελληνικά, γιατί αυτό απαγορευόταν. Σήμερα δόξα τω Θεώ με τις άοκνες προσπάθειες της ΣΦΕΒΑ και του ΠΑΣΥΒΑ και της ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΗΣ ΕΣΤΙΑΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ που ίδρυσαν και υποστηρίζουν τον θεσμό των φροντιστηρίων , η Ελληνική γλώσσα ξαναβρίσκει τη θέση της και το εθνικό φρόνημα των Κορυτσαίων Ελλήνων γίνεται όλο και περισσότερο ακμαίο και ισχυρό , όπως φάνηκε και από τον φετινό λαμπρό εορτασμό της επετείου του ''ΟΧΙ''.
Βέβαια , κάποιοι , προσπαθούν με πολλούς τρόπους να μαράνουν το ζήλο μας για την Κορυτσά και για την Βόρειο Ήπειρο .Ακριβώς ,όμως,το γεγονός ότι η σημερινή Ευρώπη απεμπολεί την πίστη προς τον Χριστό και αρκείται να απολαμβάνει τα υλικά πλούτη και τις ένοχες και αμαρτωλές σαρκικές επιθυμίες και ηδονές, ακριβώς λέγω, δεν πρέπει να ξεχάσουμε την Κορυτσά και γενικότερα την Βόρειο Ήπειρό μας. Γιατί αν , ο μη γένοιτο, την ξεχάσουμε , αυτό θα είναι εντροπή και καταισχύνη μας .
Ας φέρνουμε συχνά στη σκέψη μας τη σεπτή μορφή του Εθνάρχη της Βορείου Ηπείρου , αοιδίμου Μητροπολίτου Δρυϊνουπόλεως ,Πωγωνιανής και Κονίτσης κυρού ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΥ.
Κι ας αντηχή στην καρδιά μας η βροντώδης φωνή του σεμνού αλλά και μαχητικού Εθνάρχη που σχεδόν σε κάθε ομιλία του, αναφερόμενος στην για τρίτη φορά απελευθέρωση της Βορείου Ηπείρου , έλεγε: '' Έπεσε η Κορυτσά, έπεσε η Κονίσπολη , η Μοσχόπολη, το Πόγραδετς , η Πρεμετή , οι Άγιοι Σαράντα , έπεσε το Αργυρόκαστρο , η Κλεισούρα, έπεσε, έπεσε, έπεσε... Χριστός Ανέστη ! Και η Βόρειος Ήπειρος Ανέστη ! ''.
Ελλαδίτες και Βορειοηπειρώτες αδελφοί !
Ας μη πτοούμεθα από την αδιαφορία κάποιων εδώ, από την βία και τη νοθεία στις εκλογές τις πρόσφατες στη Χειμάρρα , από τα ψεύδη και τις απειλές των Αλβανών ιθυνόντων. Φρόνημά μας, πίστη μας, αγώνας μας είναι , πρέπει να είναι , η σωτηρία και η εθνική αποκατάσταση της Βορείου Ηπείρου . Τώρα την αλήθεια την κρύβουν ή την παραποιούν. Όμως ο αιώνιος και διαχρονικά αληθινός λόγος του Θεού βεβαιώνει ότι '' μεγάλη η αλήθεια και υπερισχύει '' ( Α΄ Έδρα δ΄41)
Κι η αλήθεια λέει ότι η Βόρειος Ήπειρος είναι Ελληνική, η Κορυτσά είναι Ελληνική. Κι αυτή η αλήθεια είναι που στο τέλος θα νικήση.
Ζήτω η Ελλάδα και η Βόρειος Ήπειρος .
Αμήν
΄
