 |
| ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΚΑΛΛΑΡΗΣ |
"Η ημέρα αυτή, παιδί μου, είναι ημέρα ευτυχίας διά τον Στρατηγόν και δυστυχίας διά τον πατέρα. Ανθυπολοχαγέ Καλλάρη, εξετέλεσες λαμπρά το καθήκον σου. Εύγε! Aιωνία σου η μνήμη, παιδί μου!"
4 Δεκεμβρίου 1912: Παραδείγματα Ηρωισμού, Αυτοθυσίας και Γενναιότητας των Ελλήνων στρατιωτών! Η αντίδραση του Στρατηγού Καλλάρη στον χαμό του γιού του.... (ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ)
Στον τομέα Ηπείρου, δύο τουρκικοί σχηματισμοί, αντεπετέθησαν στα Ελληνικά τμήματα, που είχαν καταλάβει το στρατηγικής σημασίας ύψωμα 1076 Προφήτης Ηλίας, βορειοανατολικώς του χωριού Μανωλιάσσα και προσπάθησαν να το ανακαταλάβουν, χωρίς όμως επιτυχία.
«..Τὰ τάγματα τοῦ πρώτου συντάγματος, τοῦ ἑβδόμου καὶ τοῦ τρίτου, παρ΄ ὅλην τὴν βροχὴν τῶν ὀβίδων, κατόρθωσαν ὑπεδείξαντο ὑπεράνθρωπον ἀντοχήν καὶ ἀνδρείαν, νὰ κρατήσουν τὰς θέσεις των. Ἐκεῖ εἴχομεν παραδείγματα ἡρωϊσμοῦ καὶ αὐτοθυσίας…
Μεταξὺ τῶν ἄλλων, ἐφονεύθη γενναίως μαχόμενος, ὁ ἔφεδρος ἀνθυπολοχαγός Σπυρίδων Καλλάρης ὑιός τοῦ Στρατηγοῦ καὶ Μεράρχου κ. Καλλάρη.
Ἐκεῖ εὖρον ἡρωϊκόν θάνατον, ὁ ἔφεδρος λοχίας Λουκιανὸς Ἀντώνιος, καθηγητὴς φιλόλογος μὲ καταγωγὴ ἀπό τὴν Ἴο, ὅστις ἐτραυματίσθη κατ΄ ἐπανάληψην καὶ ὅμως δὲν ἀπεμακρύνετο τοῦ πεδίου τῆς μάχης. Παρέμεινεν ἐκεῖ μέχρις ὅτου σφαῖρα τουρκικὴ ἔπληξεν αὐτόν καιρίως…»
(εφημερίς «ΠΑΤΡΙΣ», 11/12/1912).
========================================
Ο Ανθυπολοχαγός Καλλάρης για αρκετές ημέρες είχε υψηλό πυρετό και ο γιατρός δεν του επέτρεπε να λάβει μέρος στις μάχες. Ο πατέρας του όμως Στρατηγός, επέτρεψε στο γιο του να φύγει από την σκηνή και να λάβει πάλι μέρος στον αγώνα. Είχε σκοτωθεί ο Λοχαγός του και ο Ανθυπολοχαγός Καλλάρης ανέλαβε την διοίκηση του λόχου του.
Σε λίγο άρχισε η επίθεση. Οι άνδρες του λόχου άρχισαν να ζαλίζονται από τις σφαίρες και τις οβίδες που έπεφταν βροχή. Ο νέος Καλλάρης σηκώνεται όρθιος, σύρει το σπαθί του, ορμά εμπρός και παρασύρει πλέον τον λόχο του με ενθουσιασμό στην ηρωική επίθεση. Μια σφαίρα βρήκε τον Ανθυπολοχαγό στο μέτωπο και τον σκότωσε!
Ο Στρατηγός με σκυθρωπή σοβαρότητα άκουσε την ιστορία του θανάτου του παιδιού του. Κατόπιν ερώτησε: "Τον έχετε εδώ;"
Χωρίς να απαντήσει ο επιτελάρχης οδήγησε τον Στρατηγό στην σορό του γιου του. Ο Καλλάρης έβγαλε το πηλίκιό του, σκύβει, ασπάζεται το ματωμένο μέτωπο του παιδιού του και λέει με μεγάλη ηρεμία: "Η ημέρα αυτή, παιδί μου, είναι ημέρα ευτυχίας διά τον Στρατηγόν και δυστυχίας διά τον πατέρα. Ανθυπολοχαγέ Καλλάρη, εξετέλεσες λαμπρά το καθήκον σου. Εύγε! Αιωνία σου η μνήμη, παιδί μου!"
Ο Στρατηγός στράφηκε κατόπιν προς τον Υπολοχαγό Τσακμάκη και του είπε: «Φροντίσατε, παρακαλώ, διά την κηδείαν του παιδιού μου».
Έπειτα είπε στον δεκανέα που τον ακολουθούσε: «Φέρε μου την φοράδα μου. Οι κύριοι Αξιωματικοί επί των ίππων τους!»
Έφυγαν όλοι καλπάζοντας γιατί σε λίγο θα άρχιζε η μάχη. Ο Στρατηγός όλη την ημέρα διηύθυνε την μάχη, που ήταν μια από τις πιο πεισματώδεις μάχες όλου του πολέμου.
Το βράδυ αργά επέστρεψε στην σκηνή, όπου είχαν ετοιμάσει τον νεκρό. Κατέβηκε από το άλογό του, μπήκε μέσα στην σκηνή, έσφιξε το μέτωπό του και έκλαψε σαν πατέρας, σαν άνθρωπος, αφού σαν Στρατηγός εξετέλεσε σπαρτιατικότατα το καθήκον του...
Α Θ Α Ν Α Τ Ο Ι
Ευχαριστούμε θερμά την Δέσποινα Καλόσογλου για την αποστολή του κειμένου. Μιμηθείτε την .
