Ολοκληρώνοντας
την ανάγνωση της πρώτης συγγραφικής
προσπάθειας του συμπατριώτη κ. Αργύρη
Τσαμπάζη προέδρου του Πανηπειρωτικού
Συλλόγου Ν. Σερρών, ο χαρακτηρισμός
“γενναιόδωρος” ,ήρθε αβίαστα στην
σκέψη μου.
Γιατί
γενναιόδωρος;
Διότι
έχει τόσες πολλές γνώσεις,τις οποίες
δεν κράτησε για τον εαυτό του,αλλά έκανε
τον κόπο έγραψε ,και πήρε το ρίσκο της
έκδοσης χωρίς επαγγελματικές πλάτες,παρά
μόνο την υποστήριξη της οικογένειας
και των φίλων του.
''Το
φιλί του λύκου'' ,εύηχος τίτλος,μυστηριώδης
,σε παροτρύνει να αναζητήσεις τι μπορεί
να κρύβει.
Ο
Τσαμπάζης αν και τραπεζικός μέσα στις
160 σελίδες του βιβλίου του ,αποδεικνύεται ότι άνετα
μπορούσε να σταδιοδρομήσει ως λαογράφος,ως
ιστορικός ερευνητής,ως γεωπόνος,ως
εδεσματολόγος,ως σκηνοθέτης,ως ποιητής,ως
αφηγητής.
Πλούσια,γενναιόδωρη
γραφή στις σκληρές πολλές φορές
,σοκαριστικές σκηνές που περιγράφει με
αφοπλιστική αλήθεια.
Αναπαράσταση
εποχών,με αναλυτική περιγραφή του
ποιος,που,πότε και γιατί , ξεφεύγουν από
την έννοια του μυθιστορήματος και
οδηγούν προς την ιστορική , λαογραφική,
παρουσίαση , εικόνων και γεγονότων με
τόση γλαφυρότητα που “ χάνεσαι” στον
χρόνο διαβάζοντας τον λιτό ,κατανοητό
λόγο.
Η
επεξήγηση δίπλα στις λέξεις που
χάνονται,βοηθά τον αναγνώστη να μη
διακόψει την ροή της ανάγνωσης και να
συνεχίσει το ταξίδι , όχι αυτό που
συνηθίζουμε να ευχόμαστε “καλοτάξιδο”
σε κάθε νέα έκδοση,αλλά πραγματικό
ταξίδι στον χρόνο και τις περιοχές της
Μακεδονίας,της Ηπείρου και την καταγραφή
καταστάσεων που έχουν καρφωθεί ως
μαχαιριές στην ψυχή των προπατόρων μας
κυρίως των γυναικών,τις οποίες σέβεται
και περιγράφει με εκφράσεις που
σκιαγραφούν τον ρομαντικό χαρακτήρα
του συγγραφέα.
Η
αγάπη του για τους λύκους και τι λύκαινες
,τον οδηγεί στην παρουσίαση και της
άλλης πλευράς του τόσο παρεξηγημένου
πλάσματος της φύσης.
Δεν
είναι πάντα κακός ο λύκος. Έτσι μου έλεγε και ο Γκέλης ...
'' να θυμάσαι, ότι λύκαινα θήλασε τον Ρωμύλο και τον Ρέμο,
που στέριωσαν την Ρώμη''.
Και
στο φιλί του λύκου ,στην σελίδα 97 , τον
περιγράφει συγκλονιστικά “ ... Δεν καρφώνει
ο λύκος… παίζει με ανοιχτά χαρτιά”.
Και
από τα 11 κεφάλαια του βιβλίου μπορεί να
αποκομίσει ο αναγνώστης ,γνώση.
Πολλοί
θα θυμηθούν,πρόσωπα και καταστάσεις
που έχουν ζήσει και οι ίδιοι,χωρίς να
είναι μεγάλης ηλικίας.
Ο
Τσαμπάζης γράφει,και ζωγραφίζει
εικόνες,τις ντύνει με ήχους,αρώματα,επικοινωνεί
μαζί σου.
Και
επειδή δεν είναι επαγγελματίας συγγραφέας
,τα κείμενα του έχουν την σφραγίδα του
προσωπικού του ύφους στην γραφή, ορθή
φραστική διατύπωση,σαφήνεια,ποικιλία
στην έκφραση, παραστατικότητα.
Αισθάνομαι
ότι ξεκίνησε να γράφει και τον συνεπήρε
τόσο η ιστορία του,που αφέθηκε , και το
χέρι του , το οδηγούσε, το συναίσθημα και
οι μνήμες του,οι γνώσεις του και η ανάγκη
του να τα μοιραστεί με γνωστούς και
αγνώστους
Και
είναι πολύ δύσκολο,να μπορέσεις να
συμπυκνώσεις,να αξιολογήσεις και να
καταγράψεις χωρίς να κουράσεις τον
αναγνώστη.
Κλείνω
με μια από τις πολλές προτάσεις του,που
με λίγα λόγια ,λένε πολλά
'' ... όταν
τον άνοιξαν,είδαν ότι η καρδιά του ήταν
πέντε κομμάτια... σε όσα ακριβώς “ σπάει”
,(λύεται) το ηπειρώτικο κλαρίνο '' .
Αγαπητέ
συμπατριώτη Αργύρη Τσαμπάζη ,Πρόεδρε
του Πανηπειρωτικού Συλλόγου Ν. Σερρών,
Γαγωριανέ Σερραίε, Κερασοβίτη Κονιτσιώτη,ως
καταγόμενη από την Ήπειρο,την χώρα που
πέτρωσε το πέντε,σε συγχαίρω και σ’
ευχαριστώ για την δημιουργική παρουσία
σου στα πολιτιστικά δρώμενα της πατρίδας
μας.
Θεσσαλονίκη 11.11.2016
